Οι μελλοντικές αποστολές στη Σελήνη ενδεχομένως να σταματούν σε διαστημικά «βενζινάδικα» για ανεφοδιασμό, σύμφωνα με μηχανικούς του ΜΙΤ: ένα διαστημόπλοιο θα μπορούσε να «δένει» σε έναν σταθμό ανεφοδιασμού, κάπου μεταξύ της Γης και της Σελήνης, και να φορτώνει επιπλέον καύσιμο πριν συνεχίσει το ταξίδι του προς την επιφάνεια του δορυφόρου της Γης.
Τέτοιου είδους σταθμοί θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση του όγκου των καυσίμων που ένα σκάφος θα πρέπει να μεταφέρει από τη Γη, με τελικό αποτέλεσμα τη δυνατότητα μεταφοράς μεγαλύτερων φορτίων.
Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, έχουν γίνει διάφορες προτάσεις τέτοιου χαρακτήρα, όπως η κατασκευή εγκαταστάσεων ανεφοδιασμού στη Σελήνη, ωστόσο οι περισσότερες ιδέες χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα υψηλό κόστος.
Ομάδα του ΜΙΤ παρουσίασε δύο σχέδια εγκαταστάσεων σχετικά οικονομικού χαρακτήρα, που δεν απαιτούν μακροπρόθεσμη επένδυση. Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για σχέδια που εκμεταλλεύονται την ύπαρξη εφεδρικών καυσίμων στις σεληνιακές αποστολές, που προορίζονται για χρήση μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτά τα καύσιμα μένουν αχρησιμοποίητα.
Αυτό που προτείνει η ομάδα των ΜΙΤ είναι η χρήση των εφεδρικών καυσίμων προηγουμένων αποστολών για τον ανεφοδιασμό μελλοντικών σκαφών. Για παράδειγμα, κατά την επιστροφή της στη Γη, μία αποστολή θα μπορεί να αφήνει μία δεξαμενή με εφεδρικά καύσιμα σε έναν σταθμό, τα οποία θα μπορεί να «μαζεύει» μία επόμενη αποστολή ως το δικό της εφεδρικό απόθεμα. Εάν δεν τα χρειαστεί, θα μπορεί να τα αφήνει ξανά κατά την επιστροφή της κ.ο.κ. Ένας τέτοιος σταθμός θα μπορεί να συγκεντρώνει καύσιμα από πολλαπλές αποστολές, με αποτέλεσμα στην περίπτωση εκτόξευσης μίας μεγάλης αποστολής στη Σελήνη να μην απαιτείται μεγάλο φορτίο καυσίμων, καθώς θα είναι δυνατή η στάση και ο ανεφοδιασμός της στο Διάστημα.
Ο Τζέφρι Χόφμαν, καθηγητής του Τμήματος Αεροναυτικής και Αστροναυτικής του ΜΙΤ, και οι φοιτητές του – Κόκι Χο, Κάθριν Γκέρχαρντ, Όστιν Νίκολας και Αλεξάντερ Μπακ – περιγράφουν την αρχιτεκτονική των σταθμών στο Acta Astronautica. Στον «πυρήνα» της στρατηγικής τους, με στόχο την επιστροφή αστροναυτών στη Σελήνη, βρίσκεται η παροχή δυνατότητας μεταβολών στην πορεία των διαστημοπλοίων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εκτενής εξερεύνηση του φυσικού δορυφόρου της Γης. Και στα δύο σχέδια, οι σταθμοί θα είναι τοποθετημένοι σε σημεία Λαγκράνζ – τομείς στο Διάστημα μεταξύ της Γης, της Σελήνης και του Ήλιου όπου διατηρείται βαρυτική ισορροπία.
Κατά τον Χόφμαν, η μεταφορά καυσίμων μεταξύ του διαστημοπλοίου και του σταθμού θα μπορούσε να περιλαμβάνει απλά αστροναύτες ή έναν μηχανικό βραχίονα που θα αναλαμβάνει τη μεταφορά δεξαμενών. Η εναλλακτική – διοχέτευση καυσίμου από δεξαμενή σε δεξαμενή, όπως σε ένα αυτοκίνητο που σταματά σε ένα βενζινάδικο- είναι δυσκολότερη, αλλά, όπως επισημαίνει ο ίδιος, επίσης εφικτή.
Το βασικό πρόβλημα και στα δύο σχέδια είναι η συντήρηση: η διασφάλιση της παραμονής ενός σταθμού στο σημείο Λαγκράνζ και η αποφυγή του «boil-off», δηλαδή του φαινομένου κατά το οποίο το καύσιμο το οποίο δεν διατηρείται σε αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες εξαφανίζεται. Σύμφωνα με τον Χόφμαν, εάν βρεθεί τρόπος να επιλυθούν αυτά τα δύο προβλήματα, τα «βενζινάδικα» στο Διάστημα θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν αποτελεσματικό τρόπο υποστήριξης μεγάλων αποστολών στη Σελήνη.
«Ένα από τα προβλήματα των μεγάλων διαστημικών προγραμμάτων είναι ότι επενδύεις πολλά στην κατασκευή της υποδομής και μετά το πρόγραμμα ακυρώνεται. Με αυτές τις αρχιτεκτονικές εγκαταστάσεων, δημιουργείς “αξία” η οποία είναι ανθεκτική απέναντι στην πολιτική αβεβαιότητα» σημειώνει ο ίδιος.
