Ταξιδεύοντας σε αμέτρητα παράλληλα σύμπαντα, ο ηθοποιός Μάκης Παπαδημητρίου βιώνει τον έρωτα σε όλες του τις εκδοχές, και μας μιλά για την παράσταση «Αστερισμοί». Μέσα από μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και της ύπαρξης, το βραβευμένο έργο του Νικ Πέιν, που κατέκτησε το βραβείο Χάρολντ Πίντερ και το βραβείο καλύτερου έργου της εφημερίδας Evening Standard, το 2012, παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Αν δεχτούμε ότι υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός από παράλληλα σύμπαντα, που διαιρούνται παραπέρα σε κάθε απόφαση που λαμβάνεται, τότε και η ζωή μας θα υπήρχε σε αμέτρητες παραλλαγές. Στον απόηχο αυτής της θεωρίας, ο Μάκης Παπαδημητρίου μάς μιλά για το έργο και για το παρόν σύμπαν της ελληνικής πραγματικότητας.

Ποια φιλοσοφικά - υπαρξιακά ζητήματα διερευνά το έργο;

Αυτά που μας “βασανίζουν” από καταβολής κόσμου, φαντάζομαι. Έρωτας, θάνατος, απώλεια, τέτοια “απλά” πράγματα δηλαδή!

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ηρώων του;

Η Μάριαν είναι επιστήμονας - κοσμολόγος και ο Ρόλαντ είναι μελισσοκόμος. Φαινομενικά, τόσο απόμακροι και ξένοι “τόποι”, κι όμως, τόσο κοντά τελικά ο ένας με τον άλλο.

Τι πρεσβεύει η θεωρία που μελετά η Μάριαν;

Με λίγα λόγια, πρόκειται για μια εκ των πολλών θεωριών περί παράλληλων συμπάντων, που πρεσβεύει πως ό,τι έχουμε κάνει ή πρόκειται να κάνουμε έχει ήδη γίνει ή συμβαίνει ήδη σε ένα άλλο σύμπαν ή και σε πολλά άλλα σύμπαντα, που - δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε.

Με φόντο αυτή την πιθανότητα, πώς εξελίσσεται η σχέση τους;

Η σχέση τους εξελίσσεται κανονικά, με την έννοια ότι δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό στους ίδιους και στις ζωές τους, παρά μόνο, ίσως, όταν η Μάριαν, αντιμετωπίζοντας ένα πρόβλημα υγείας, παίρνει - ή δεν παίρνει - μια απόφαση, που επηρεάζει το μέλλον της και, κατ’ επέκταση, το μέλλον του Ρόλαντ. Το πώς εξελίσσεται η σχέση τους, όμως, έχει να κάνει περισσότερο με το πώς την αντιλαμβανόμαστε εμείς (παραστασιακά), παρά με το ότι οι θεωρίες, με τις οποίες καταπιάνεται η Μάριαν, την επηρεάζουν εξαρχής ή την καθοδηγούν. Αν συμβαίνει αυτό, τότε είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό. Είναι, κυρίως, ένα έργο για τη ζωή δύο ανθρώπων και λιγότερο μια επιστημονική διατριβή περί φυσικής.

Ποια είναι η προσωπική σας άποψη για αυτή τη θεωρία;

Αν και παραμένει θεωρία και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα αποδειχθεί πειραματικά  και έχει και πολλά παρακλάδια, δεν πρόκειται για μία και μόνη θεωρία, μου αρέσει να τη σκέφτομαι και να προβληματίζομαι.

Στο σύμπαν της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, τι σας φαίνεται πιο αδιανόητο;

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη και Μάκης Παπαδημητρίου.

Η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο για το πώς εξελίσσεται μια κοινωνία. Αλλά υπάρχουν τόσα πράγματα, που αν τα αφήσουμε στην τύχη, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Κάτω από αυτό το σκεπτικό και χωρίς να θέλω να γίνω γκρινιάρης, δεν ξέρω από που να αρχίσω καν να απαριθμώ τα αδιανόητα... Πάντως, η παιδεία είναι σε “αδιανόητα χάλια”, ίσως ξεκινούσα από εκεί.

Ποια επιλογή - απόφαση θα μας βοηθούσε να αλλάξουμε τα πράγματα;

Μα, να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Βλέπετε κάτι ελπιδοφόρο στον ορίζοντα;

Όταν έχεις πιάσει πάτο, η παραμικρή αλλαγή φαίνεται ελπιδοφόρα, γιατί το πράγμα δεν πάει παρακάτω, αλλά δεν ξέρω αν πιάσαμε πάτο ακόμα...

Πληροφορίες
Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ - Αθήνα, τηλ.: 210 9212900. Ώρες λειτουργίας ταμείου: Δευτέρα έως Παρασκευή 17:00 - 22:00, Σάββατο και Κυριακή: 14:00 - 22:00. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 27 Νοεμβρίου έως 13 Απριλίου: Τετάρτη έως Σάββατο: 21:15. Κυριακή 19:00. Διάρκεια παράστασης: 70΄. Θέσεις θεάτρου: 130. Τιμές εισιτηρίων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή: κανονικό: 15 ευρώ, φοιτητικό - ανέργων: 12 ευρώ,  Τετάρτη και Πέμπτη: κανονικό 12 ευρώ, φοιτητικό - ανέργων: 10 ευρώ.

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]