Είναι φορές που δεν είναι εύκολο να ζυγίσεις τις καταστάσεις και ν’ αποφασίσεις όχι μόνο το τι θα κάνεις αλλά κατά πού πρέπει να οδηγήσεις τη σκέψη σου για να βρεις λύσεις, να καταλήξεις σε συμπεράσματα, να αποκτήσεις την ικανότητα να διακρίνεις τις κατευθύνσεις για να ξέρεις πού βαδίζεις όταν βρίσκεσαι μπροστά στα σταυροδρόμια.
Είναι τότε που τα επιχειρήματα προς κάθε μια από τις αντίθετες κατευθύνσεις δείχνουν να έχουν ισχύ τόσο ακλόνητη, που δεν είναι απλό, ούτε καν φαινομενικά δίκαιο για τον εαυτό σου, να ανασύρεις αυτό που επιθυμείς για να το κάνεις σημαία σου. Κάτι τέτοιες φορές είναι που δεν έχεις να κάνεις τίποτε περισσότερο από το να περιμένεις την Ιστορία να σου δώσει την ικανότητα της αξιολόγησης, με την αλάθητη μέθοδο του απολογισμού και της παράθεσης των γεγονότων, των επιλογών και των αποτελεσμάτων. Αυτή η προσέγγιση δεν έχει και πολύ ισχυρή πρακτική αξία, αφού, ακόμη και αν προλάβεις να γίνεις αποδέκτης αυτών των συμπερασμάτων που είναι βουτηγμένα στη λυτρωτική σκόνη του χρόνου, σου μένει μόνο η πικρή ικανοποίηση της ετεροχρονισμένης γνώσης.
Η Κύπρος έχει δώσει πολλές φορές την αφορμή, στο πέρασμα του χρόνου, να τεθούν ιστορικά διλήμματα και να ληφθούν αποφάσεις που άλλαξαν τη ροή της Ιστορίας για το ίδιο το νησί και τους κατοίκους του, αλλά και για τον ελληνισμό γενικότερα.
Τα ιστορικά συμπεράσματα λοιπόν είναι πολλά, αλλά κανένα δεν σε προετοιμάζει για το επόμενο και πολύ περισσότερο για το σημερινό σύνθετο δίλημμα, που έχει τεθεί όχι μόνο στην κυπριακή ηγεσία αλλά και στην ελληνική και ευρύτερα στην ευρωπαϊκή, ζητώντας άμεσες αποφάσεις, οι οποίες θα επηρεάσουν -είναι βέβαιο- ολόκληρη την Ευρωζώνη.
Δεν μπορείς παρά να σταθείς με θαυμασμό απέναντι στη συμπαγή εθνική απόφαση της κυπριακής Βουλής, που απέρριψε ένα «μοτίβο διάσωσης» εμπνευσμένο από μια ευρωπαϊκή ηγεσία η οποία δείχνει να λησμονεί ολοένα και περισσότερο, και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς, τις ισορροπίες που οφείλει να κρατά ένας ηγέτης ανάμεσα στην επιβολή και την αποδοχή της εξουσίας του. Ταυτόχρονα, δεν μπορείς παρά να αντιμετωπίζεις με τρόμο την ίδια απόφαση, η οποία ενδέχεται να οδηγήσει τη χώρα που την έλαβε σε δύσβατα μονοπάτια, αλλά και τις χώρες του ευρύτερου σχηματισμού στον οποίο ανήκει σε περιπέτειες με άγνωστη και μη ορατή κατάληξη.
Οι αποστάσεις ανάμεσα στις δύο εναλλακτικές κατευθύνσεις είναι πολύ μικρές, αλλά το χάσμα των επιπτώσεών τους τεράστιο. Η ίδια απόφαση μπορεί να αναγκάσει την ευρωπαϊκή ηγεσία σε αλλαγή πολιτικής και αναζήτηση ή σε υιοθέτηση ακόμη πιο σκληρής γραμμής, που θα επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Την αξιολόγηση θα πρέπει να περιμένουμε την Ιστορία να τη δώσει.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
