Από τα ηρωικά πρώτα χρόνια της «Κούρσας του Διαστήματος» μέχρι και σήμερα, οι διαστημικές κάψουλες - σε αντίθεση με τα διαστημικά λεωφορεία- για την επαναφορά τους στην επιφάνεια της Γης, ή την κάθοδο στην επιφάνεια άλλων πλανητών χρησιμοποιούν μία μέθοδο παλιά και δοκιμασμένη: αυτή της χρήσης αλεξιπτώτου. Ωστόσο, η μέθοδος αυτή δεν είναι πάντα αξιόπιστη, με αποτέλεσμα η αεροδιαστημική βιομηχανία να αναζητά εναλλακτικές εδώ και πολλά χρόνια.
Η νέα πρόταση της NASA δανείζεται την κεντρική ιδέα πίσω από ένα άλλο τομέα της αεροναυπηγικής: τα ελικόπτερα.
Η ιδέα είναι απλή: αντί για αλεξίπτωτο, οι επανεισερχόμενες κάψουλες θα χρησιμοποιούν έναν έλικα για να μειώσουν την ταχύτητά τους και να προσεδαφιστούν με ασφάλεια. Η μέθοδος αυτή θα μπορούσε να δώσει στο σκάφος τη σταθερότητα και τον έλεγχο ενός ελικοπτέρου - και μάλιστα χωρίς να απαιτείται καν κινητήρας, καθώς η ισχύς των ανέμων θα επαρκούσε για να θέσει σε κίνηση τις λεπίδες του έλικα. Πρόκειται για μία μέθοδος η οποία αποκαλείται αυτοπεριστροφή η οποία χρησιμοποιείται στα ελικόπτερα, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ σε διαστημόπλοια.
Οι δοκιμές λαμβάνουν χώρα στο Vehicle Assembly Building του Διαστημικού Κέντρου Κένεντι της NASA. «Ο σκοπός των δοκιμών που κάνουμε εδώ είναι να μελετήσουμε πώς είναι δυνατόν να κάνουμε τον έλικα να αρχίσει να περιστρέφεται» λέει σχετικά ο Τζεφ Χάγκεν, μηχανικός του Διαστημικού Κέντρου Τζόνσον στο Χιούστον και μέλος της ομάδας.
Ο απώτερος στόχος είναι η ανάπτυξη ενός συστήματος «απαλής» προσεδάφισης το οποίο θα επιτρέπει επαρκή έλεγχο, ώστε το σκάφος να μπορεί να προσεδαφιστεί παντού - σε ένα αεροδιάδρομο ή ακόμα και στην κορυφή ενός κτιρίου: πρακτικά, όπου θα μπορούσε να προσγειωθεί και ένα ελικόπτερο. «Μπορείς να προσγειωθείς απαλά όπου επιθυμείς, δεν χρειάζεται να πέσεις στον ωκεανό. Σε σύγκριση με το αλεξίπτωτο, η προσεδάφιση είναι απαλή και στοχευμένη» λέει σχετικά ένα άλλο μέλος της ομάδας, ο Τζιμ Μίχαν, μηχανικός του Κέντρου Διαστημικής Πτήσης Μάρσαλ.
Το σύστημα θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί και για την «ανακύκλωση» των τμημάτων των πυραύλων που χρησιμοποιούνται για τις εκτοξεύσεις, καθώς, αντί αυτά τα κομμάτια να απορρίπτονται και να χάνονται, όπως συμβαίνει τώρα, θα μπορούν να καταλήγουν ξανά στο έδαφος και να επαναχρησιμοποιούνται.
«Εκατό χρόνια πριν, υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές και τηλέφωνα και ασύρματοι που χρησιμοποιούνταν για αποστολή σημάτων Μορς. Ήταν όλες ξεχωριστές τεχνολογίες» λέει ο Λες Μπόατραϊτ, μηχανικός στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι. «Τώρα έχουμε τηλέφωνα που είναι και τα τρία ταυτόχρονα- πρόκειται για συγχώνευση τεχνολογιών. Εμείς παίρνουμε την τεχνολογία εισόδου από τις κάψουλες και την τεχνολογία των ελίκων από τα ελικόπτερα και τις ενώνουμε με έναν πρωτοποριακό τρόπο, για να φτιάξουμε κάτι που δεν υπήρχε πριν, από δύο πράγματα που υπήρχαν».
Η ιδέα αυτή καθαυτή ωστόσο δεν είναι εντελώς καινούρια, καθώς είχε εξεταστεί στο πλαίσιο του προγράμματος «Απόλλων», αλλά είχε εγκαταλειφθεί χάριν του αλεξιπτώτου, καθώς η πίεση της «Κούρσας προς το Διάστημα» καθιστούσε επιτακτική την επιλογή της λιγότερο χρονοβόρας (από πλευράς έρευνας και ανάπτυξης) λύσης.
