Είναι το όνειρο κάθε φιλόζωου: να έρθει σε όσο στενότερη επαφή γίνεται με τη Φύση. Το όνειρο αυτό είναι η καθημερινότητα μιας 90χρονης γυναίκας: εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, ζει με περισσότερους από 50 ουρακοτάγκους στην καρδιά του Ζωολογικού Κήπου Ραγκουνάν της Τζακάρτα.
Η Ουλρίκε φον Μέγκντεν γεννήθηκε στη Γερμανία και συνεργάζεται με τους φύλακες του ζωολογικού κήπου σε εθελοντική βάση. Οι ουρακοτάγκοι -«άνθρωποι του δάσους», όπως τους αποκαλούν οι Ινδονήσιοι- είναι οι καλύτεροί της φίλοι και κάτι παραπάνω. «Είναι παιδιά μου», λέει. «Αγαπώ όλα τα ζώα, από τα ποντίκια έως τις φάλαινες, όμως οι ουρακοτάγκοι βρίσκονται πιο κοντά στην καρδιά μου.»
Οι υπάλληλοι του Ζωολογικού Κήπου Ραγκουνάν την αποκαλούν χαϊδευτικά «Μητέρα Ούλα». Το σπίτι της είναι χτισμένο ακριβώς δίπλα στο απομονωμένο καταφύγιο ουρακοτάγκων. Η Μέγκντεν επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Τζακάρτα το 1958 με το σύζυγό της, διπλωμάτη της πρεσβείας της Γερμανίας, ο οποίος έχει πια πεθάνει. Το 1964, βοήθησε τον κυβερνήτη να μεταφέρει το ζωολογικό κήπο σε μια τεράστια έκταση, στο νότιο τμήμα της πρωτεύουσας. Η ίδια ανέλαβε τότε να φροντίζει τα αγαπημένα της ζώα. Για να την ευχαριστήσει, ο κυβερνήτης έχτισε και της παραχώρησε το σπίτι, στο οποίο ζει έκτοτε, μέσα στον κήπο.
Ως εθελόντρια, δεν πληρώνεται. Με τα χρήματα που της άφησε ο σύζυγός της, καλύπτει τις ανάγκες της και αγοράζει δωράκια για τους τριχωτούς της φίλους, π.χ. λιχουδιές, παιχνίδια, βιταμίνες. Κάθε μέρα, η Μέγκντεν τους επισκέπτεται δύο φορές για να βεβαιωθεί ότι όλοι τους είναι καλά. Κάποτε φρόντιζε η ίδια τα άρρωστα ζώα, όμως πλέον η εύθραυστη υγεία της δεν της το επιτρέπει. Ακόμη πάντως τα ταΐζει και, όποτε μπορεί, τους τραγουδάει γερμανικά νανουρίσματα.
Οι περισσότεροι ουρακοτάγκοι, τους οποίους έχει υπό την εποπτεία της, προέρχονται από δάση της Σουμάτρας και του Βόρνεο, που πλέον έχουν αντικατασταθεί από καλλιέργειες φοινικόδεντρων. Το όνειρό της: μια μέρα να ζήσουν ξανά ελεύθεροι στη Φύση. «Συνέχεια ονειροπολώ», λέει. «Μου έχουν υποσχεθεί πολλές φορές ότι θα τους μεταφέρουμε σε άλλα νησιά.» Ένα όνειρο που, η ίδια τουλάχιστον, δεν θα το δει ποτέ να πραγματοποιείται...
Τη χρονιά που γεννήθηκε η Μέγκντεν, περίπου 230.000 ουρακοτάγκοι ζούσαν σε Βόρνεο και Σουμάτρα. Σύμφωνα με το WWF, σήμερα έχουν απομείνει μόλις 60.000. Αιτία; Όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το γεγονός ότι οι οικότοποί τους συρρικνώνονται όσο εξαπλώνονται οι φυτείες φοινικόδεντρων για την παραγωγή φοινικέλαιου, το οποίο χρησιμοποιείται ως βιοκαύσιμο.
