Μια «επικίνδυνη κλιματική αλλαγή» τον προσεχή αιώνα είναι αναπόφευκτη με τα σημερινά δεδομένα, προειδοποιούν ερευνητές που συνέταξαν μελέτη για λογαριασμό του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, η οποία δίνεται στη δημοσιότητα παραμονές της συνόδου του οργανισμού για την κλιματική αλλαγή, στο Μεξικό.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ακόμη κι αν όλες οι χώρες που έχουν συμφωνήσει να περιορίσουν την παραγωγή εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, αυτό δεν θα είναι αρκετό για να αποτραπεί η αύξηση του μέσου όρου της θερμοκρασίας παγκοσμίως κατά 2 βαθμούς Κελσίου. Σε τέτοιες δεσμεύσεις έχουν έως σήμερα προχωρήσει περίπου 80 χώρες, ανάμεσά τους και οι μεγαλύτεροι ρυπαντές –Κίνα και Ηνωμένες Πολιτείες - ενώ τα 27 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν συμφωνήσει σε μείωση των εκπομπών κατά 20% έως το 2020.
Πέρυσι στη σύνοδο της Κοπεγχάγης ωστόσο, οι συνομιλίες για το διάδοχο του Πρωτοκόλλου του Κιότο κατέληξαν σε ναυάγιο όταν η διεθνής κοινότητα απέτυχε να συμφωνήσει σε νέους, δεσμευτικούς στόχους για μείωση της παραγωγής εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και άλλων ρυπογόνων αερίων, προκειμένου να γίνει μια προσπάθεια να τεθεί υπό έλεγχο η υπερθέρμανση του πλανήτη. Η λεγόμενη «Συνθήκη της Κοπεγχάγης» περιλαμβάνει τέτοιους στόχους, χωρίς όμως να δεσμεύει όσους την υπέγραψαν.
Στη μελέτη του Περιβαλλοντικού Προγράμματος υπολογίζεται ότι ακόμη κι αν αυτές οι μη δεσμευτικές υποσχέσεις τηρηθούν - κάτι που μοιάζει πολύ αμφίβολο- θα παραμείνει ένα τεράστιο «χάσμα» της τάξεως του 1 γιγατόνου (δηλαδή 1 δισεκατομμυρίου τόνων) αερίων του θερμοκηπίου. Να σημειωθεί ότι σήμερα παράγονται ανά τον κόσμο περίπου 48 γιγατόνοι διοξειδίου του άνθρακα ετησίως, ποσότητα που, εάν δεν αναληφθεί δράση, αναμένεται να αυξηθεί στους 56 γιγατόνους έως το 2020. Έχει εκτιμηθεί ότι προκειμένου η αύξηση της θερμοκρασίας να περιοριστεί στους 2 βαθμούς Κελσίου η συνολική ποσότητα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου θα πρέπει να μειωθεί στους 44 γιγατόνους έως το 2020.
Κατά τον Αχίμ Στάινερ, εκτελεστικό διευθυντή του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ, «η πρόκληση είναι οι προθέσεις που αποτυπώνονται στη Συνθήκη της Κοπέγχάγης να μπουν σε ένα αμοιβαία καθησυχαστικό πλαίσιο και να μετατραπούν ακόμη και σε μια νομικά δεσμευτική συμφωνία, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο».
Κάτι τέτοιο ωστόσο μοιάζει μάλλον απίθανο, για φέτος τουλάχιστον, ενώ όλο και περισσότεροι - ακόμη και μέσα στα Ηνωμένα Έθνη- διατυπώνουν αμφιβολίες για το κατά πόσο μια συμφωνία θα μπορούσε να επιτευχθεί στο πλαίσιο του οργανισμού.
