«Η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο μακροοικονομική, αλλά και κρίση των δομών στις κανονιστικές και εποπτικές ρυθμίσεις.
Ως μακροοικονομική, η κρίση σηματοδοτεί την άτακτη απορρύθμιση της οικονομίας λόγω εσωτερικών ανισορροπιών (υπερχρέωση του χρηματοπιστωτικού τομέα) και ανισορροπιών εξωτερικού χαρακτήρα.
Ως κρίση των κανονιστικών ρυθμίσεων των χρηματοπιστωτικών αγορών αποκαλύπτει την κακή λειτουργία ορισμένων πτυχών των κανονιστικών και εποπτικών μας πλαισίων, που απέτυχαν να αντιμετωπίσουν σωστά τις αδυναμίες τις αγοράς.
Οι πρόσφατες εξελίξεις αποκαλύπτουν επίσης ότι οι αγορές δεν είναι πειθαρχημένες και ότι τα κίνητρα για την υιοθέτηση μακροπρόθεσμης προσέγγισης είναι ανεπαρκή, ειδικά στον τομέα της διαχείρισης κινδύνων και των αντισταθμιστικών μέτρων. Ακόμα, η κρίση καθιστά εμφανείς τους κινδύνους που συνδέονται με την υπέρμετρη και άκριτη εμπιστοσύνη στην αποτίμηση βάσει της αγοραίας αξίας στους λογιστικούς κανόνες των εταιρειών».
Τα παραπάνω δεν αποτελούν εύκολη κριτική από πολιτικό ή δημοσιογράφο ή διανοητή για τη σημερινή ζοφερή οικονομική πραγματικότητα. Πρόκειται για το προοίμιο στο κείμενο των προτάσεων που έχει αποστείλει η γαλλική προεδρία της Ε.Ε. προς τους ηγέτες των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν όψει της έκτακτης Συνόδου Κορυφής αυτής της εβδομάδας. Είναι μια ξεκάθαρη διαπίστωση η οποία άργησε όμως πολύ να γίνει από τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Φαίνεται ότι ή δεν είχαν αντιληφθεί πού πήγαιναν τα πράγματα, ή το χειρότερο «βόλευε» μια κατάσταση που ενώ όλα έδειχναν να είναι ομαλά, αλλά στην ουσία στηρίζονταν σε ξύλινα πόδια. Όμως πάντα έρχεται η ώρα της κρίσης... που δυστυχώς το τίμημα είναι υψηλό για τους πολλούς.
Δ. ΠΛΑΚ.
