Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Μπορεί προς το παρόν να ηττήθηκε το «τέρας» στη Γαλλία και όλα να δείχνουν πως θα αποσοβηθεί το δυσμενές ενδεχόμενο η πατρίδα του διαφωτισμού, της Γαλλικής Επανάστασης, του Λαϊκού Μετώπου και του Μάη του ’68 να αποκτήσει την πρώτη ακροδεξιά πρόεδρο στη σύγχρονη Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, ωστόσο, δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς νίκης της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής ιδέας.
Η καθίζηση των υποψηφίων των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, των Γκολικών και των Σοσιαλιστών, οι οποίοι για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία δεν περνούν στον δεύτερο γύρο, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τα πολιτικά αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η ποικιλώνυμη κρίση που αγγίζει πλέον τις χώρες του σκληρού πυρήνα.
Δυστυχώς η Λεπέν, αν και ηττημένη εκλογικά, έχει καταφέρει να γίνει πλέον συνομιλητής του πολιτικού συστήματος και να θέτει σημαντική υποθήκη για την επόμενη φορά…
Η παρακμή βέβαια των δύο κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων, κάθε άλλο παρά γέννησε το καινούργιο… Ο 39χρονος Μακρόν, ο οποίος πλασάρεται ως «νέος» και «άφθαρτος» χωρίς τις αμαρτίες του παρελθόντος και του δίπολου «αριστερά»-«δεξιά», για να εκλεγεί χρειάζεται τώρα τη στήριξη του πολιτικού κατεστημένου. Αυτών που κατηγορούσε ότι ευθύνονται για τα χάλια της Γαλλίας, που αυτός ως «σωτήρας» θα διορθώσει.
Πολλοί ευελπιστούν ότι με τον Μακρόν το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα ξαναπάρει μπρος και ο γαλλογερμανικός άξονας θα επανέλθει στις ράγες.
Κάτι τέτοιο βέβαια μένει να φανεί. Δεν είναι ωστόσο μακριά η εποχή που μιλούσαμε για «Μερκοζί» ή το αντίπαλο δέος που θα αποτελούσε στη γερμανική κυριαρχία ο Ολάντ…
Ο Μακρόν έχει επίσης εκφραστεί υπέρ του «σκληρού Brexit», εποφθαλμιώντας την οικονομική κυριαρχία του Σίτι, το οποίο θα μπορούσε να μετοικήσει στη Γαλλία, όταν χάσει τα προνόμια της ένταξης στην Ε.Ε. Εξέλιξη που θα εντείνει τους ευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς.
Πέραν αυτού όμως, για να αντιμετωπιστεί η φαιά απειλή στην Ευρώπη, δεν αρκούν οι προτροπές να ψηφιστεί το «μη χείρον». Χρειάζεται να αντιμετωπιστούν οι ρίζες του κακού, που δεν είναι άλλες παρά η περιθωριοποίηση και ο κοινωνικός αποκλεισμός, τον οποίο ο Μακρόν θέλει να κάνει ακόμη μεγαλύτερο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής οικονομίας.
