Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Περισσότεροι από τους μισούς (53%) από τους 1.247 νέους Αμερικανούς, ηλικίας 18-35 ετών, που συμμετείχαν σε σχετική έρευνα, θα προτιμούσαν τον Αρμαγεδδώνα παρά τον Ντόναλντ Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο. Ένας στους τρεις (34%) προτιμά την καταστροφή του πλανήτη παρά τη Χίλαρι Κλίντον.
Όταν έχουν να επιλέξουν μεταξύ των τριών, δηλαδή του Τραμπ, της Κλίντον ή του μετεωρίτη, το 23% προτιμά το τέλος του κόσμου.
Τέσσερις στους δέκα (39%) θα ήθελαν ο Μπαράκ Ομπάμα να αυτοανακηρυχθεί ισόβιος πρόεδρος παρά να παραδώσει τα κλειδιά του Λευκού Οίκου στον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων και ένας στους τέσσερις (26%) αποτάσσεται την εκλογή και ψηφίζει πρόεδρο... με κλήρωση.
Προφανώς, οι δημοσκόποι αντί να θέσουν την επιλογή του «Κανένα», που κάνει λαμπρή καριέρα σε άλλες, γνωστές μας πολιτείες, έριξαν τον μετεωρίτη για να φωτίσουν τις απουσίες. Κάνει κρότο η δυσαρέσκεια απέναντι στους πολιτικούς σχεδόν παντού κι όχι μόνο εδώ στον Νότο.
Πώς το ‘χε πει προ διετίας ο Νίκολας Κριστόφ των «ΝΥ Times»; «Οι υποψήφιοι είναι λιγότερο δημοφιλείς από τις κατσαρίδες. Κι αυτό είναι δυσάρεστο, γιατί οι κατσαρίδες δεν κάνουν καν προεκλογική εκστρατεία».
Έχουν, όμως, εκπληκτικές ικανότητες επιβίωσης και προσαρμογής. Η διαφορά τους είναι ότι οι πολιτικοί αναζητούν την αποδοχή και επινοούν «με ευκολία για κάθε πολιτική αλητεία την πλέον κατάλληλη δικαιολογία, που συγχωρεί την ενεργό συμμετοχή τους σ’ αυτή ή την παθητική τους στάση».
Μία στάση εδώ. Μόνο περίσσια αφελείς ή πονηροί θεωρούν την πολιτική το «ευγενέστερο επάγγελμα», αλλά τουλάχιστον στο παρελθόν ήταν ένα μέσο για τη βελτίωση του κόσμου.
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, τα σπουδαία δεν μπορεί να είναι μια μισοοργανωμένη ακαταστασία και το μήνυμα να παραπέμπει... στη Δευτέρα Παρουσία.
Σ’ έναν κόσμο, όμως, που αλλάζει ραγδαία, τα σπουδαία δεν μπορεί να είναι ούτε η επιστροφή στο παρελθόν, που τάζουν οι λαϊκιστές. Τουλάχιστον, μέχρι να εφευρεθεί η μηχανή του χρόνου.
