Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τον Μάρτιο του 2015 στην ημερίδα με θέμα «Δικαιοσύνη και λογοτεχνία» της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών χώρεσαν ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής, ο Ελύτης («το στήθος νέας γυναίκας είναι ήδη άρθρο του μελλοντικού Συντάγματος») και ο Φελίνι, ο οποίος όταν κινηματογραφούσε το «Σατυρικόν», για να προστατευθεί από τις αναστολές του, είχε τοποθετήσει στην κάμερά του μια πινακίδα, όπου είχε αναγράψει: «Φεντερίκο, ξέχνα πως είσαι χριστιανός...».
Τι πρέπει να ξεχάσουν οι δικαστές; Σίγουρα όχι τους «Πέρσες», το αδίκημα της αλαζονείας της εξουσίας, την Ορέστεια, στους στίχους της οποίας θεατροποιείται, για πρώτη φορά, η πράξη της δικαιοσύνης, την Αντιγόνη και τη Μήδεια και τον «ήλιο νοητό της Δικαιοσύνης», που επικαλείται ο νομπελίστας ποιητής.
Τι πρέπει να ξεχάσουν οι δικαστές; Σίγουρα όχι τις συγκρούσεις της συνείδησης, κι αυτό δεν είναι είδηση, όσο κι αν ολοφύρονται οι Ευμενίδες («αλίμονό μας καινούργιοι νόμοι μας επιβάλλονται...») μετά την αθώωση του πατροκτόνου Ορέστη ή τον Φιλέας Φογκ στον «Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες», που σώζει την Ινδή χήρα από την πυρά στην οποία επέβαλε ο νόμος της χώρας να καεί μαζί με τον σύζυγό της.
Καίγονται πολλά στις μέρες μας, σε καιρούς λερναίας αποκαρδίωσης, ας μείνουν δύο - τρεις σταθερές να δικάσουν όπως ο κούκος και το αηδόνι. Δεν είναι λογοτεχνία είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Η αναταραχή και κάθε πιθανή ή απίθανη εκδοχή για επιμήκυνση υπηρεσιακή ή διευκόλυνση φορολογική σε συγκυρία πονηρή τρέφουν τον ιό της αμφισβήτησης.
Δημιουργούνται εντυπώσεις ότι γίνονται εκπτώσεις κι αυτό έχει επιπτώσεις. Βλέπετε, το άτυπο δικαστήριο της κοινωνίας δύσκολα δίνει δικαίωμα αναψηλάφησης. Δημιουργούνται εντυπώσεις, που δεν διαλύονται ούτε με διαβεβαιώσεις ούτε με καταγγελτικούς λόγους.
Οι ερμηνείες δεν αφήνουν περιθώρια στο κοινό για χειροκρότημα, αλλά έντονη την αμφιβολία, σκέψη και ερωτηματικά, ξεκρέμαστα λογοτεχνικά.
