Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Αλωπεκίζειν προς ετέραν αλώπεκα, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και φυσικά όταν κάνεις την αλεπού σε μια γέρικη και περισσότερο έμπειρη αλεπού, το αποτέλεσμα είναι ένα, πάντα χάνεις. Ξέρει τις κακοτοπιές, ξέρει τις παγίδες, αλλά κυρίως πώς να τις αποφεύγει.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ο άρχων των σκοτεινών διαπραγματεύσεων, καθώς χωρίς την έγκρισή του τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο πρόγραμμα των μνημονίων. Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα και στην τελευταία σύνοδο του ΔΝΤ, στην Ουάσιγκτον. Η επιμονή, οι πιέσεις, τόσο των στελεχών του Ταμείου όσο ακόμη και του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, είτε για το χρέος είτε για τα πλεονάσματα, έπεσαν στο κενό.
Τίποτα λοιπόν δεν πρόκειται να αλλάξει εάν πρώτοι εμείς δεν συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, έπειτα από τρία μνημόνια, πώς σκέφτεται η γέρικη αλεπού του βορρά. Απεχθάνεται τις καθυστερήσεις, αλλά τις χαίρεται γιατί του δίνουν το δικαίωμα να εγείρει νέες αξιώσεις.
Και το δικαίωμα αυτό του το δίνουμε εμείς επί σειρά ετών και άγνωστο για πόσο ακόμη. Κρυβόμαστε πίσω από κουτοπονηριές και δεν λέμε αλήθειες, κοροϊδευόμαστε. Και είναι γεγονός, όπως έλεγε και ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας, ότι η αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση.
Και η αλήθεια είναι ότι μεταρρυθμίσεις δεν κάνουμε, τουλάχιστον αυτές που θα αλλάξουν τη δομή, τη μορφή της κρατικής μηχανής. Άρα μονίμως θα καθυστερούμε, για τους γνωστούς χιλιογραμμένους λόγους μικροπολιτικών συμφερόντων και ιδεοληψιών.
Έτσι, πάντα θα είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Θα λαμβάνουμε χρήματα με το σταγονόμετρο και πάντα θα οδηγούμαστε σε λύσεις ανάγκης. Και όποιος έχει ανάγκη δεν κάνει καλά παζαρέματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόσφατο Eurogroup πάλι μείναμε μετεξεταστέοι. Λιγότερα χρήματα, πάλι παρατηρήσεις, πάλι στο ίδιο έργο θεατές να τρέχουμε να προλάβουμε τις προθεσμίες για την εκταμίευση της υπο-υποδόσης του 1,7 δισ. ευρώ.
Και έπεται η δεύτερη και κατά πολλούς, εντός και εκτός των τειχών, δυσκολότερη της πρώτης αξιολόγηση. Και το έργο μοιάζει χωρίς τέλος. Σίριαλ το χρέος, σίριαλ τα πλεονάσματα. Εκτός εάν η κυβέρνηση γνωρίζει επί της ουσίας για το πού πάει το καράβι.
Γι’ αυτό μεταθέτει, καθυστερεί, λέει και υπόσχεται αλλά δεν πράττει, συνεχίζει τα παζάρια με τις αλεπούδες του βορρά, αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Γιατί αυτές γνωρίζουν ποιος είναι το θήραμα σ’ αυτό το κυνήγι…
