Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 2013 ήταν η κατανάλωση αλκοόλ. Προώθησε νόμο που απαγορεύει τόσο την πώληση αλκοολούχων ποτών μετά τις δέκα το βράδυ όσο και τη διαφήμιση κρασιού και μπίρας. «Ο παλιός νόμος είχε ψηφιστεί από δύο μέθυσους» είπε, αναφερόμενος στον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ισμέτ Ινονού. «Δεν είναι καλύτερα να προτιμήσουμε τον νόμο του Θεού;»
Ο ίδιος δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία, όπως και για το ντύσιμο, τα γένια ή τον οικογενειακό σχεδιασμό, τα οποία τακτοποίησε με νόμους. Αλλά αυτά αφορούσαν την ταυτότητα της χώρας και δεν πολυαπασχολούσαν τη Δύση όσο εξασφάλιζε «δώρα».
Ύστερα ήρθαν οι διαδηλώσεις, με αφορμή την καταστροφή μερικών εκατοντάδων δένδρων στο Πάρκο Γκεζί, και οι αντιδιαδηλώσεις, η καταστολή, το αίμα, το ένα ρεύμα της τουρκικής κοινωνίας κόντρα στο άλλο, οι απαγορεύσεις, ο έλεγχος των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -όλως τυχαίως πουλήθηκε η άλλοτε ανεξάρτητη «Σαμπάχ» σε μια κοινοπραξία επιχειρηματιών της οποίας ηγείται ο γαμπρός του-, ο περιορισμός του Διαδικτύου, οι φυλακίσεις διαφωνούντων και οι απολύσεις δημοσιογράφων. Η Δύση κάτι ψέλλισε για τις παρεκκλίσεις, αλλά «δεν μπορείς να διαλέγεις πάντα τους εταίρους σου. Εάν θέτεις αυστηρούς όρους, δεν μπορείς να συνεργαστείς με πολλές χώρες». Το ρευστό και ασταθές περιβάλλον μας αναγκάζει να γίνουμε κυνικοί. Ο επίτροπος Έτινγκερ δεν έχει πρόβλημα να το παραδεχτεί.
Ο αυταρχισμός και η ριζοσπαστικοποίηση του συντηρητισμού ήταν η μία όψη. Η εκστρατεία εναντίον του κράτους δικαίου η άλλη. Μια ισλαμοπατερναλιστική ή πράσινη επανάσταση προβάλλει. Το πρόβλημα με τις επαναστάσεις είναι ότι τα όπλα δεν αργούν να βγουν πάνω στην παραζάλη.
Έτσι συμβαίνει πάντα. Είναι πιο εύκολο να ξεκινάς επαναστάσεις από το να τις τελειώνεις, να ανατρέπεις από το να κτίζεις συνταγματικές δημοκρατίες. Ένα πραξικόπημα απέτυχε, αυτό του «Σουλεϊμάν του Μικροπρεπούς» βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα άλλο (;) κοχλάζει. Ο χαβάς σε καλό δεν βγάζει.
