Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Κακούρη
[email protected]
Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη, μεταρρύθμιση είναι «η μεταβολή του ρυθμού, του τρόπου λειτουργίας, οργάνωσης ή της μορφής μιας κατάστασης ή ενός συστήματος για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος». Εξηγεί επίσης πως η μεταρρύθμιση μπορεί να είναι εκπαιδευτική, οικονομική ή θρησκευτική. Θα περιοριστούμε στην οικονομική μεταρρύθμιση, η οποία μπήκε στη ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες και με μεγάλη ένταση, από το 2010 και μετά.
Στόχος της μεταρρύθμισης είναι η επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε αυτό, υπάρχουν απώλειες κεκτημένων, διασάλευση του τρόπου ζωής ορισμένων κοινωνικών ομάδων. Μία παρέμβαση θίγει ορισμένες κοινωνικές ομάδες και ευνοεί άλλες, ενώ μία άλλη μεταρρύθμιση ευνοεί τις πρώτες και θίγει τις δεύτερες. Σήμερα, η τρόικα πιέζει για μεταρρυθμίσεις, κοινωνικές ομάδες και πολίτες πιέζουν για μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν έρθει η ώρα της εξειδίκευσης των μέτρων αρχίζουν τα όργανα. Για να κλείσει η αξιολόγηση απαιτούνται μεταρρυθμίσεις. Γιατί η Ελλάδα δεν κάνει μεταρρυθμίσεις; Γιατί όλοι θέλουμε τις μεταρρυθμίσεις, αρκεί να αφορούν τον διπλανό και όχι εμάς τους ίδιους.
Στο ασφαλιστικό για παράδειγμα, ουδείς λογικός διαφωνεί πως απαιτούνται παρεμβάσεις εκ βάθρων, διότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ομως, όταν έρχεται η ώρα της εξειδίκευσης των μέτρων σωτηρίας των Ταμείων, έχουμε αντιδράσεις. Οι κοινωνικές ομάδες που έχουν κατοχυρώσει (σε βάρος των υπολοίπων) να λαμβάνουν συντάξεις μεταξύ 45 και 60 ετών και προέρχονται από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα ξεσηκώνονται. Αντιδρούν και οι αγρότες που καλούνται να αυξήσουν τις εισφορές τους, γιατί ο ΟΓΑ στηρίζεται αποκλειστικά στη φθίνουσα κρατική χρηματοδότηση. Ομοίως και οι έχοντες κατοχυρώσει υψηλές συντάξεις από μικρή ηλικία, οι οποίοι μπαίνουν στο στόχαστρο και το πιθανότερο είναι πως δεν θα αποφύγουν τις περικοπές.
Αλλη μεταρρύθμιση είναι εκείνη του δημόσιου τομέα. Η υλοποίησή της σημαίνει πως ο αριθμός των υπαλλήλων πρέπει να μειωθεί σε επίπεδα αναλογικά με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ακόμη, κάποιοι δημόσιοι φορείς πρέπει να κλείσουν γιατί είναι αντιπαραγωγικοί, οι υπάλληλοι να αξιολογούνται για την απόδοσή τους, με όλες τις συνέπειες για τους αντιπαραγωγικούς. Αυτή είναι η θεωρητική εικόνα.
Οταν έρθει η πράξη, ουδείς θέλει να κλείσει ο φορέας που εργάζεται ο ίδιος ή η σύζυγος ή ο γιος κ.λπ., αλλά δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα, εάν κλείσει άλλος φορέας. Αναμφισβήτητα υπάρχουν στρεβλώσεις στην αγορά και όλοι ζητούν την άρση τους. Ομως, η μεταρρυθμιστική παρέμβαση δεν πρέπει να ενοχλεί τον κλάδο μας, αλλά τους υπολοίπους. Παράδειγμα, ο φαρμακοποιός θέλει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι εκείνη που θα απελευθερώσει το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων και την πώληση των ΜΗΣΥΦΑ από άλλα καταστήματα. Και ποιος γεφυρώνει τις αντιθέσεις αυτές; Το κράτος. Το οποίο όμως δεν τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα και έχουμε μια μόνιμη πηγή έντασης με τους δανειστές.
