Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πολιτικά εύθραυστη χώρα, που έχει επωμισθεί έναν άχαρο ρόλο, να αποτελεί το θέατρο διεθνών συγκρούσεων που την υπερβαίνουν.
Στη χώρα των κέδρων το προσφυγικό δεν είναι κάτι νέο. Εχουν πρόσφυγες από το 1947. Φιλοξενούν περί το μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιους.
Το 2014 κατέφυγαν στον Λίβανο 1,17 εκατ. Σύροι πρόσφυγες. Ηταν η χώρα με τους περισσότερους ανά κάτοικο (232 πρόσφυγες σε 1.000 κατοίκους), σύμφωνα με το Statista, όταν οι σεΐχηδες κρατούν τις πόρτες ερμητικά κλειστές.
Ο Λίβανος, λίγο μεγαλύτερος σε έκταση από την Πελοπόννησο, με άκρως ευαίσθητους εσωτερικούς συσχετισμούς, πληρώνει για δεκαετίες το τίμημα της επιλογής του να ζει σε πείσμα των γεωπολιτικών δεδομένων. Πλήρωνε και ξαναπληρώνει για τα λάθη άλλων, καθώς και για τη δική του ιστορική πολυπλοκότητα.
Αλλο το κέντρο του μεσανατολικού ντόμινο κι άλλο η Ελλάδα, θα πουν αρκετοί. Διαφορετικό το ιστορικό πλαίσιο, η ισορροπία δυνάμεων.
Η διαφορετικότητα των συνθηκών, όμως, δεν εγγυάται και απουσία συνεπειών ή καταχρήσεων.
Μια αυστριακή σπίθα, για παράδειγμα, είναι αρκετή για να ξεφύγει η κατάσταση, να θέσει σε κίνηση μια αλυσιδωτή αντίδραση. Οπως έλεγε ο Αντον Τσέχοφ, αν ένα όπλο είναι κρεμασμένο στον τοίχο στην πρώτη σκηνή, είναι βέβαιο ότι μέχρι να τελειώσει το έργο θα έχει εκπυρσοκροτήσει.
Μπαμ, ηκούσθη στον αέρα! Εκπέμπει «SOS» ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, πριν από τη συνεδρίαση των Ευρωπαίων υπουργών Εσωτερικών στις Βρυξέλλες. «Σε μονομερείς ενέργειες μπορεί να προβεί και η Ελλάδα, η οποία δεν πρόκειται να αποδεχθεί να γίνει ένας Λίβανος για την Ευρώπη», ακόμη κι αν μεσολαβήσει μια μεγάλη χρηματοδότηση από την πλευρά της Ε.Ε. Και στον Λίβανο, βέβαια, υποσχέθηκε βοήθεια στα τέλη του 2015, ώστε να συγκρατήσει τους κατατρεγμένους, αλλά αγνοείται η τύχη της.
Στην τύχη δεν μπορεί να αφεθεί τούτη η ιστορία, που είναι θαμπό γυαλί και πολύ κοφτερό μαχαίρι και μόνο αποσταθεροποίηση θα φέρει.
