Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Ξαφνικά όλοι νιώθουν ότι μπορούν να κινούνται αλά καρτ... Αυτή η κατάσταση με τις μονομερείς ενέργειες δείχνει ότι κάποιες χώρες δεν έχουν αποκτήσει ή δεν μπόρεσαν να εναρμονιστούν με μια ευρωπαϊκή κουλτούρα κοινής αντιμετώπισης, που θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να θεραπευθεί».
Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής το λέει για το προσφυγικό - μεταναστευτικό, αλλά, όπως εξελίσσεται η Ε.Ε., έχει ευρύ πεδίο εφαρμογής, καθώς «οι κανόνες είναι σαν τις νεράιδες. Αν σταματήσεις να πιστεύεις σ’ αυτούς πεθαίνουν». Πώς να πιστέψεις, όμως, ότι μπορείς να τιθασεύσεις τίγρη με ποντικοπαγίδα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν σπάει ένα κράτος - μέλος τις γραμμές για να δοκιμάσει αντοχές. Εχουν κάλπες, δίνουν λόγο σε «πελάτες». Πάρτε για παράδειγμα την Αυστρία, «μια χώρα 7 εκατομμυρίων που έβαλε πλαφόν στον αριθμό των αιτούντων άσυλο, αλλά αφού δέχτηκε 100.000 πρόσφυγες», ενώ «οι χώρες του Βίσεγκραντ, όχι απλά δεν δέχτηκαν ούτε έναν πρόσφυγα, αλλά δεν έστειλαν ούτε μία κουβέρτα».
Δύσκολα κουκουλώνονται πλέον οι διαφορές, και οι νωπές διαβεβαιώσεις ξερά, ψυχρά και ανάποδα καίγονται. Οι δεσμεύσεις, άλλωστε, δεσμεύουν αυτούς που τις αποδέχονται. Λιώνουν σαν το κερί. Φταίνε οι φοβεροί και τρομεροί μηχανισμοί του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ο πόλεμος των άστρων ή των κάστρων, η ανυπομονησία να πετάξει ο ένας στον άλλο τα βάρη, οι μαθητευόμενοι μάγοι, η συνειδητοποίηση του άλυτου προβλήματος;
Εδώ που φτάσαμε από εκατό δρόμους και διαδρόμους, δεν ξέρω πόση σημασία έχει. Το πρόβλημα δεν είναι η κάθε πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν οι Πολωνοί, οι Σλοβάκοι, οι Τσέχοι και οι Ούγγροι ή η εξαίρεση που εξασφάλισαν οι Βρετανοί. Το πρόβλημα είναι το γενικότερο μήνυμα που εκπέμπεται, ότι η αδιάλλακτη στάση ανταμείβεται. Και αν ένας μπορεί να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση τότε θέλουν και οι άλλοι, για να σωθούν από την παραζάλη. Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και η αταξία κερδίζει και πάλι.
