Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εντός έδρας κυριαρχίας, δεν πείθεις τον γηπεδούχο να εκχωρήσει την κυριαρχία του. Στοιχειώδες. Στις διαπραγματεύσεις και στον «πόλεμο». Διπλωματικό και μετάθεσης βαρών.
Ρωτήστε και τον Θουκυδίδη, που τα ‘χει γράψει ήδη. «…[Ν]α σας εξηγήσωμεν ποίον είναι το ιδικόν μας συμφέρον και [να] προσπαθήσωμεν να σας πείσωμεν να το αποδεχθήτε, εάν τούτο συμπίπτη να είναι συγχρόνως και ιδικόν σας», εκλιπαρούσαν οι Μήλιοι τους Αθηναίους, σύμφωνα με το πέμπτο βιβλίο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου.
«Εάν μακαρίζωμεν την απλότητά σας, δεν ζηλεύομεν όμως την ανοησίαν σας» αντέτειναν οι Αθηναίοι στα «ιδανικά θύματα». Ο,τι εικόνα να έχει κανείς για τα δίκαια και τα άδικα, αυτά δεν είναι πρωτοφανή πράγματα και σίγουρα δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί, στηλιτεύοντας «μια στάση εξόχως ανθελληνική, εξόχως ρατσιστική και αντιπροσφυγική».
Αν αυτό είναι το σχέδιο, «καήκαμε». Θα ήταν και επίσημο, αν η καγκελάριος, παρά τις εντεινόμενες πιέσεις από το κόμμα της και την προειδοποίηση του βαυαρικού αδελφού κόμματος, δεν επέμενε στη γραμμή που έχει χαράξει για ευρωπαϊκή λύση. Ομως και από αυτήν, όπως και από κάθε προσπάθεια, δεν μπορεί να λείπει η παράμετρος του χρόνου. Σε περίπτωση που στη Σύνοδο των «28» κρατών μελών της Ε.Ε. με την Τουρκία στις αρχές Μαρτίου δεν υπάρξει συμφωνία, το πιο πιθανό είναι και η Γερμανία να αλλάξει πορεία και η Κομισιόν να μείνει με την επιθυμία για συνεργασία (όλων των χωρών του βαλκανικού διαδρόμου) και την ανησυχία για ανθρωπιστική κρίση. Στην Ελλάδα.
Μια ελληνική θυσία, τα νέα κρούσματα βίας στο κρατίδιο της Σαξονίας, η ενόχληση από την αυστριακή πρωτοβουλία, οι ηθικές πεποιθήσεις που χάνουν κάθε αξία. Σκηνικό απελπισίας στη μικρή μας πολιτεία. Υποθέτω ότι κι αυτό παραβιάζει το πνεύμα και το γράμμα των ευρωπαϊκών συνθηκών, αλλά ποιος δίνει σημασία, ποιος ωραιοποιεί την αποτυχία, ποιος σώζει την ουσία, ποιος βολεύεται με την υποκρισία, ποιος προετοιμάζει νέα δοκιμασία.
