Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν μένει άλυτο. Αν δεν λυθεί πολιτικά, το λύνει με σκληρό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα. Πότε θα λυθεί το ασφαλιστικό; Οταν λιώσουν οι πάγοι στη Σαχάρα. Μα, δεν έχει η έρημος πάγους; Γιατί, παρακολουθώντας την προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή, κατάλαβε κάποιος με σώας τας φρένας ότι θα υπάρξει λύση; Δεν μιλάμε για δήθεν λύση.
Το θέμα είναι από τη φύση του περίπλοκο. Δεν αντιμετωπίζεται με μισόλογα, ολίγες αλήθειες και ολίγα ψέματα. Διαβεβαιώσεις, ευφυολογήματα, κωμική αναζήτηση άλλοθι στο παρελθόν για τα ζόρικα του σήμερα.
Θέλει και μέτρημα. Τι σόι μεταρρύθμιση είναι αυτή που δεν μετράμε πριν, ώστε να μπορέσουμε να υπολογίσουμε το αποτέλεσμά της, το τελικό προϊόν. Οσο δεν ξέρεις, είσαι στο περίπου. Δεν έχουμε μία κοινή αναφορά σε αριθμούς. Κι έτσι, οδεύουμε σε μία περίπου «μεταρρύθμιση» με στοιχεία στο περίπου. Εχει η κυβέρνηση μια αξιόπιστη και ελεγμένη εικόνα του συστήματος; Αν έχει, γιατί είναι τόσο εχέμυθη; Αν όχι, γιατί δεν την αποκτά και ακούμε για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, όπως τα ευχολόγια για την επίλυση του Κυπριακού;
Για να είμαστε δίκαιοι, το έργο δεν ανεβάζεται πρώτη φορά, αλλά τούτη είναι φαρμακερή. «Κάθε 2-3 χρόνια παίρνουμε μέτρα, τα οποία κάθε 2-3 χρόνια καθιστούν αναγκαία νέα μέτρα» λέει στη «Ν» ο Τάσος Γιαννίτσης, που τον ξαναθυμήθηκαν πολλοί για τη χαμένη ευκαιρία του 2001. Τα ‘χει αυτά «το ασφαλιστικό ως ορφανό πολιτικής και μία διέξοδος» (Εκδ. Πόλις, 2007) και θυμίζει λίγο τον σοφό που επινόησε το σκάκι. Ως αμοιβή ζήτησε από τον βασιλιά να βάλει έναν κόκκο ρυζιού στο πρώτο τετραγωνάκι της σκακιέρας και να τον διπλασιάζει σε κάθε τετραγωνάκι.
Ο αφελής είδε 64 τετράγωνα και θεώρησε ότι με μια χούφτα ρύζι θα καθαρίσει. Για να μη βρεθούν στη θέση του βασιλιά και ξοδέψουν όλους τους κόκκους ρυζιού του προϋπολογισμού τους, οι σοβαρές χώρες προνοούν. Εμείς, δεν είμαστε εδώ και τα «αν» δεν έχουν θέση σε έναν τέτοιο προβληματισμό. «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...».
