Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εκτιμώ τα δράματα, όσο και τον σουρεαλισμό, που αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο.
«Γιατρός δημόσιου νοσοκομείου διατηρούσε, κατά παράβαση της νομοθεσίας, ιδιωτικό ιατρείο. Την ώρα που εκπρόσωποι των αρχών διενέργησαν έλεγχο στο ιατρείο του βρίσκονταν στην αναμονή 6-7 ασθενείς. Ο γιατρός δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι βρίσκεται στον χώρο όχι για άσκηση του επαγγέλματός του, αλλά γιατί γιορτάζει τα γενέθλιά του κι ότι οι παρευρισκόμενοι είναι συγγενείς και φίλοι που ήρθαν για να του ευχηθούν».
Τι σύλληψη! Ο Μπέκετ θα ,τρωγε τα μολύβια του απ’ τη ζήλια του, ο Ιονέσκο θα υποκλινόταν.
Πάρτι γενεθλίων στο ιατρείο. Ψηλά τα ποτήρια. Κάθε μέρα γιορτή στο ελληνικό ντοβλέτι, σύμφωνα με τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, που θυμήθηκε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά περιστατικά κακοδιοίκησης, αδιαφάνειας και ατασθαλιών στον δημόσιο τομέα.
Κάθε μέρα γιορτή, έστω κι αν λόγω κρίσης έχουν λιγοστέψει τα φαινόμενα διαφθοράς, αλλά κι έχουν μειωθεί αισθητά τα σχετικά «κόστη».
Το κόστος της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς λάθος συνάρτηση. Ασυνάρτητη. Εικασίες τα 33 δισ. ευρώ ετησίως. Τα μαθηματικά δεν τις καταδέχονται. Τα κρατικά ταμεία επίσης. Δεν γεμίζουν με κουβέντες, αλλά από τη δύναμη της απόδειξης και της εφαρμογής. Αλλιώς ο λόγος είναι άκυρος. Μη μου το λες, έλεγξέ το, απόδειξέ το, είσπραξέ το κι άσε τον τετραγωνισμό του κύκλου με κανόνα και διαβήτη. Είναι αδύνατος.
Δεν υπάρχει λίγο αλήθεια, δεν υπάρχει μη αλήθεια που δεν συνιστά, όμως, ψεύδος. Αυτά είναι εφευρήματα, κι όσο δεν υπάρχει πολιτική βούληση, οι υποθέσεις θα λιμνάζουν και οι καθυστερήσεις θα οργιάζουν, όσα γερμανικά μοντέλα κι αν υιοθετήσεις, όσες λοξές ματιές κι αν ρίξεις σε ιταλικές λύσεις. Δεν γίνεται έτσι απλά Μπετόβεν ο Λούντβιχ...
