Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το μεσημέρι, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών θα μιλήσει στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για τις προγραμματικές δηλώσεις. Τι θα μπορούσε να πει για ένα θέμα τόσο αναπόφευκτο όσο η φορολογία, για ένα στοίχημα που δεν έχει ακόμη κερδηθεί;
«Τα φορολογικά μέτρα αποβλέπουν:
* Στην καθιέρωσι, βαθμιαία, αντικειμενικών κριτηρίων κατά τον προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης.
* Στη συστηματική, όχι όμως αποκλειστική ή καταπιεστική χρησιμοποίησι ενδείξεων δαπάνης κατά τον έλεγχο των εισοδημάτων.
* Στην επιτάχυνσι της εκκαθαρίσεως των φορολογικών υποθέσεων που εκκρεμούν.
* Στην αποφασιστική ενίσχυσι των φορολογικών δικαστηρίων.
* Στην διαμόρφωσι σχέσεων ειλικρινείας μεταξύ φορολογουμένων και φορολογικών αρχών...» (2 Οκτωβρίου 1974, «Η Ναυτεμπορική»).
Εντάξει, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών δεν θα μιλήσει σήμερα ως ο Ιωάννης Πεσμαζόγλου για «κατάργησι των ποινικών κυρώσεων... είναι αδιανόητο να υπάρχη απειλή κυρώσεων που καταλήγει σε ανάσχεσι πρωτοβουλιών, ιδιαίτερα των νέων και ασθενεστέρων επιχειρηματικών δυνάμεων», αλλά καθώς δρομολογείται η επαναφορά της δυνατότητας συμβιβασμού με τις φορολογικές αρχές άνετα θα μπορούσε να επαναλάβει τα προ τεσσάρων δεκαετιών για «επαναφορά των υποθέσεων που ήσαν εκκρεμείς εις τα φορολογικά πρωτοδικεία, στις Οικονομικές Εφορίες δια εξώδικη λύσι χωρίς δυσμενείς συνέπειες και με ευκολίες πληρωμής» και να κλείσει την ομιλία του για την αναγκαιότητα των μέτρων «δια να ενισχυθή η αναδιανεμητική λειτουργία... προς την κατεύθυνσι της εξυψώσεως των πραγματικών εισοδημάτων των οικονομικώς ασθενεστέρων...».
Τότε και τώρα, σε γενικές γραμμές, στους στόχους συμφωνούμε. Στα μέσα για την επίτευξή τους μπλέκονται τα πράγματα και στο περιεχόμενο που δίνει ο καθένας στις έννοιες.
Τότε και τώρα, είναι σαν να έχεις μια τσουγκράνα με λειψά δόντια. Μαζεύει τα φύλλα, αλλά δεν μαζεύει και πολλά.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, μα αυτό μάς φέρνει τρόμο. Το φορολογικό βουνό στο τελευταίο τρίμηνο του 2015.
