Τρεις διακεκριμένοι εικαστικοί δημιούργησαν από κοινού μια εικαστική εγκατάσταση, την οποία παρουσιάζουν από σήμερα στο εμβληματικό Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο της Αίγινας, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από την απομάκρυνση των φυλακών από το ιστορικό κτήριο.
Ο Κώστας Βαρώτσος, η Βένια Δημητρακοπούλου και η Δανάη Στράτου, που ζουν και εργάζονται για μεγάλα διαστήματα στην Αίγινα, δημιούργησαν το έργο - εγκατάσταση «επιφυλακή» που θα παραμείνει μόνο για τρεις ημέρες - έως τις 27 Σεπτεμβρίου - κατά την διάρκεια της 7ης Γιορτής του Φιστικιού.
Έργο μεγάλης κλίμακας, αλλά χαμηλού κόστους -έγινε αποκλειστικά από ιδιωτικές χορηγίες- η εγκατάσταση «επιφυλακή» στήθηκε επί της οδού Καποδιστρίου, ακριβώς απέναντι από την πρόσοψη του κτηρίου του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου, που είναι διατηρητέο μνημείο.
Σκοπός του έργου είναι να σηματοδοτήσει την σημαντική επέτειο ενός παραγνωρισμένου μνημείου, λειτουργώντας, ει δυνατόν, ως έναυσμα για την ολοκλήρωση της αποκατάστασής του και ως πρόγευση της επαναλειτουργίας του ως τόπου μνήμης και δημιουργίας. Φιλοδοξεί να επικαιροποιήσει, μέσα από την εικαστική πράξη, την ιστορία του μνημείου και την προβληματική που αυτή θέτει, μια προβληματική που αντικατοπτρίζει εγγενή προβλήματα του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Η επέτειος, φέτος, των 30 χρόνων από το κλείσιμο των φυλακών της Αίγινας και τον χαρακτηρισμό του επιβλητικού κτηρίου του Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου - στο οποίο στεγάζονταν - ως διατηρητέου μνημείου, από την τότε υπουργό πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, δεν μπορεί δυστυχώς να εμπνεύσει καμία διάθεση για εορτασμούς, παρά μόνο έντονο προβληματισμό.
Έντονο προβληματισμό για την παρούσα κατάσταση αλλά και για το μέλλον του πρώτου δημοσίου κτηρίου που οικοδομήθηκε στο νεότερο ελληνικό κράτος, ενός μνημείου με ισχυρή συμβολική φόρτιση.
Το Καποδιστριακό Ορφανοτροφείο αποτελεί, τις τελευταίες δεκαετίες, σημείο τριβής και εντάσεων ανάμεσα στην αρχαιολογική υπηρεσία - που περιφρουρεί σθεναρά την αρμοδιότητά της - και την τοπική κοινωνία που διεκδικεί μια πιο ανοιχτή και πολυλειτουργική αντίληψη για την χρήση του μνημείου. Το άνοιγμα του μνημείου στην πλούσια πολιτισμική δραστηριότητα του νησιού θα βοηθούσε στο ζωντάνεμα του νεκρού σήμερα κτηρίου ενισχύοντας παράλληλα και την βιωσιμότητά του.
Οι σύγχρονες πολιτισμικές δράσεις παγκοσμίως τείνουν συχνά να βρίσκουν στέγη σε χώρους εγκαταλελειμμένους και αδιαμόρφωτους. Θα μπορούσε λοιπόν το κτήριο να ανοίξει σε υψηλού επιπέδου πολιτισμικές δράσεις, μέχρι οι συνθήκες να επιτρέψουν την σταδιακή ίσως ολοκλήρωση της αποκατάστασής του. 