Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διαφωτίζουμε πράγματα φαεινά και αυτόφωτα ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε μια δεύτερη ευκαιρία και οι Ελληνες του τη δίνουν. Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε ερμηνείες, ειρωνείες, αξιολογήσεις, αναλύσεις, αναγνώσεις του μηνύματος πάνω κάτω και πλαγίως. Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για λεβέντες και πατέντες, για χαμένους δημοσκόπους και άλαλους οιωνοσκόπους, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός μιας καθαρής προσωπικής νίκης και της δυνατότητας του πρωταγωνιστή να ξανασχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού της αρεσκείας του.
Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για κάλπες που δεν αφορούσαν το μέλλον. Δεν είχες να περιμένεις κάτι, ούτε καν έναν Γκοντό. Αντιθέτως, ήξερες ότι υπάρχει κάτι που σε περιμένει. Αν ισχύει αυτή η εκδοχή, δεν εκπλήσσει η αποδοχή. Οποιος έχει μικρότερο παρελθόν, που σκόρπισε έγνοιες βαριές, κερδίζει.
Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε ακόμη και για οκτάμηνη πολιτική κύηση, που μας καρδιοχτύπησε τον πυκνό Ιούλιο, με τα υπερηχογραφήματα, αλλά το παιδί γεννήθηκε. Είναι δικό του παιδί, όπως και το τρίτο μνημόνιο. Θα δούμε πώς και πότε θα περπατήσει. Πάντως, ο πατέρας έκανε περίπατο. Τα κατάφερε και πάλι. Επειτα από τόσες μεταστροφές και αναπηδήσεις παραμένει αλώβητος και απαλλαγμένος από τους πρώην σκληροπυρηνικούς του κόμματός του.
Επειτα από τα οράματα και τις μεγάλες διακηρύξεις του Ιανουαρίου, που ανύψωναν σε λειμώνες, ήρθε ο επίγειος πραγματισμός, που προσγείωσε σε χειμώνες εν μέσω θέρους. Η πραγματικότητα επανέφερε τις αναλογίες. Τον «επαναστάτη» αντικατέστησε ο ρεαλιστής, τον αυθάδη ο νομιμόφρων, τον «ταραξία» ο διορθωτής. Με αναμφισβήτητο ένστικτο νικητή.
Το βασικό ερώτημα είναι αν αυτή η δύναμη θα μετατραπεί σε τόλμη. Διακυβέρνησης. Μπορεί η λογική του νικητή να είναι σαρωτική, αλλά και το μαρτύριο του νικητή δεν πάει πίσω. Δεν έχει ούτε μια ημέρα στη διάθεσή του για αναβολές, υπερβολές και ψευδο-αλλαγές. Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Πρώτη φορά... νίκη βαριά.
