Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη

 

Ετσι όπως κόλλησε στο πουθενά η διαπραγμάτευση -που μόνο διαπραγμάτευση δεν ήταν- «φυσικό» και αναμενόμενο ήταν να ανθίσουν τα πιο ακραία σενάρια. Και από τις δύο πλευρές, δε. Μέσω κατάλληλων διαρροών, «φυσικά».

 

Εντάξει λοιπόν για το αναμενόμενο: όμως χρειάζεται -περιμένοντας την έκβαση, την τελική όμως γιατί όλα τα μέχρι τώρα ενδιάμεσα (πάντα με αναφορά στην «πιο κρίσιμη βδομάδα/ημέρα/συνάντηση») μας δίδαξαν να περιμένουμε την επόμενη στροφή μετά την τελευταία- να έχουμε, διάβολε, και μια συναίσθηση του σε τι χρησιμεύει το ακραίο.

 

Ας δούμε, από πηγή αξιοσέβαστη όσο η Sueddeutsche Zeitung, την περιγραφή του πώς θα μπορούσε η επιβολή capital controls (περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων), αντί να είναι μια κίνηση άμυνας της ίδιας της Ελλάδας ώστε να μη στραγγίξει ολότελα το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, να έρθει ως γνήσια επιβολή των «έξω».

 

Κάτι σαν όρος, προκειμένου να μην αποκοπεί το ξέπνοο τραπεζικό μας σύστημα ολότελα από τη στήριξη της ΕΚΤ.  Το σενάριο γνωστό: αν δεν κάτσει μια λύση σε επίπεδο Eurogroup, οδηγείται το θέμα σε επίπεδο Κορυφής -πιο «πολιτικά» δεν γίνεται, σύμφωνοι;- όπου προκειμένου να συνεχιστεί κάποια στήριξη ζητείται από την Ελλάδα να... ζητήσει η ίδια την επιβολή capital controls. Να της επιτραπούν από Βρυξέλλες/Επιτροπή και Φραγκφούρτη/ΕΚΤ.

 

Υστερα να την ψηφίσει (μάλιστα, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κάνει την κίνηση, είτε συμφωνεί η Ζωή είτε όχι, κι ύστερα ψηφίζει η Βουλή).  Υστερα να ζήσει την πειθαρχία των κλειστών τραπεζών επί κάποιες μέρες. Η πορεία Κύπρου. Αν όχι, τερματισμός ELA ή διακοπή της πρόσβασης στο σύστημα Target-2 και αποκοπή από το ευρωσύστημα. Που στο βάθος (πόσο μακριά;) δεν έχει απλώς Grexit, αλλά Grexit απροστάτευτο...

 

Αν αυτό δεν είναι σενάριο ακραίο, διερωτάται κανείς τι είναι ακραίο! Οπότε, διόλου παράξενο που η απάντηση δεν άργησε - ήταν δε αντίστοιχη σε ένταση. Μας ήρθε από την Telegraph, αλλά σαφώς ήταν δικής μας/ελληνικής πηγής: άμα, λέει, επιχειρηθεί να υπάρξει επιβολή capital controls, τότε η Ελληνική Δημοκρατία θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (με διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων, για το πρόδηλα κατεπείγον...), ζητώντας δικαστική στήριξη για να αποκρούσει μια τέτοια κίνηση που -συνεχίζει η άποψη αυτή- ξεφεύγει από τα θεσμικά πλαίσια της λειτουργίας της Ευρωζώνης.

 

Η ιστορία αυτή της δικαστικής προσφυγής είναι αρκούντως σπαρακτική, μπροστά στο βαρύ όχημα της διακρατικής ευχέρειας της ΕΚΤ, εκείνο που -ακριβώς- δοκίμασε η Κύπρος. Προκειμένου να ανεβάσουμε τη δική μας απαντητική οξύτητα, «ξεχάσαμε» (και παραλείψαμε να διαδηλώσουμε στο διεθνές σύστημα, το οποίο σημειωτέον την εποχή αυτή σαφώς και «ακούει Ελλάδα») ότι η περίπτωση της Ελλάδας και των ελληνικών τραπεζών 2015 δεν έχει κοινά στοιχεία με εκείνης Κύπρου/κυπριακών τραπεζών: σήμερα, ένα ξετίναγμα των ελληνικών τραπεζών θα είχε τιμωρητικό χαρακτήρα προς τον ένα, λόγω συμπεριφοράς του άλλου (του κράτους, της κυβέρνησης). Αυτό, δεν το πιάσαμε, κινδυνεύουμε να μην το αξιοποιήσουμε καν.

 

Οπως επίσης δεν δόθηκε η προσοχή που θα ‘πρεπε/που θα ‘ξιζε στο ότι την ημέρα μετά το σοκ του διαπραγματευτικού αδιεξόδου του Σαββατοκύριακου, είχαμε μεν εκροές καταθέσεων αλλά σαφώς λιγότερες απ’ όσες θα αναμένονταν με τον μελοδραματισμό που είχε προηγηθεί.

 

Κανείς δεν διαθέτει στοιχεία ασφαλή (τα έχει βέβαια ο Γιάννης Στουρνάρας και τα έχει το ευρωσύστημα), όμως κάτι σαν 350 εκατομμύρια ευρώ αποσύρσεις (με άλλα 100-150 σε παραγγελίες για μεγαλύτερα ποσά) δεν είναι ζαλιστικό ύψος σε σχέση με προηγούμενες φορές, ή και με κοντινές ακόμη μέρες. Βέβαια, τις επόμενες μέρες ανέβηκε η ανάληψη μικροποσών - υπό αυτήν την έννοια πρόκειται για την πιο επικίνδυνη βάση οικοδόμησης bank run.

 

Το καταγράφουμε αυτό γιατί μέσα στη συζήτηση για το ακραίο παραβλέπεται ότι ο Ελληνας καταθέτης -και μάλιστα ο μεσαίος: τα αληθινά μεγάλα ποσά πάντοτε κινούνταν νευρικά και γρήγορα, είναι παρελθόν για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα- δείχνει εντυπωσιακή αντοχή μπροστά στον ορυμαγδό κακών ειδήσεων και διαταρακτικών βαρουφακισμών. 

 

Οπως, αντίστοιχα, μετά απ’ όλη εκείνη την ανοησιολογία τού «Δεν πληρώνω!», οι μέσοι άνθρωποι πλήρωσαν και με το παραπάνω τον επικατάρατο ΕΝΦΙΑ. Η αναζήτηση του ακραίου, αυτό ακριβώς είναι που πάει να καταστρέψει.