Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
H φραστική κλιμάκωση στην οποία έχουν αποδυθεί μοιάζει να έχει τον ίδιο στόχο με τα τύμπανα πολέμου.
Αυτό που δεν είναι σαφές είναι ποιος θα τρομάξει πρώτος τον άλλο, αν και υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να υποθέσεις ότι τουλάχιστον η μία πλευρά προσπαθεί απλώς να κερδίσει χρόνο, να φτάσουν τα πράγματα στο παρά πέντε.
Δεν επιτίθεσαι μέχρι να διακρίνεις το άσπρο των ματιών του αντιπάλου («Don’ t fire until you see the white of their eyes»), όπως λένε οι στρατηγοί.
Οι αρχηγοί, μικροί και μεγάλοι, σε θαυμαστή διαπάλη, επιδίδονται σ’ ένα φραστικό και ψυχολογικό πόλεμο.
Ενώ όμως οι απειλές και οι προειδοποιήσεις, τα σενάρια και οι πιθανές λύσεις και αποκλίσεις γίνονται πρωτοσέλιδα στον παγκόσμιο Τύπο, την ίδια ώρα ορισμένες κινήσεις εξασφαλίζουν ότι δεν κλείνει η πόρτα στις διαπραγματεύσεις.
Αυτός ο δρόμος έχει δύο πλεονεκτήματα. Το πρώτο φαεινότερο κι απ’ τον ήλιο, αν βγει στο φως μια συμφωνία.
Διαφορετικά, ακόμη κι η φθορά του αντιπάλου μέσω των μακρών και επίπονων συνομιλιών κάνει τη διαφορά.
Στη σκέψη τους. Ριψοκίνδυνη μέθοδος, καθώς η συγκρότηση του ορίζοντα του κόσμου μας γίνεται βάσει των αντιλήψεών μας για τη ζωή. Είναι απόψεις, όμως, και όχι ο κόσμος ο ίδιος.
Τότε χρειάζεσαι οπωσδήποτε μια νέα προσέγγιση, για να αναδειχτεί μια άλλη πτυχή μιας παγιωμένης κατάστασης. Οταν γέρνει η πλάστιγγα, δεν φταίνε πάντα τα στοιχεία. Αλλάζεις ζυγαριά.
Το θέμα είναι ποιος θα αποδεσμευτεί από το δικό του ύφος και τον δικό του τρόπο σκέψης, όταν πιστεύει ότι ο άλλος έχει περισσότερους λόγους για να το κάνει.
Η καγκελάριος είχε πει προ ημερών ότι «όπου υπάρχει βούληση, υπάρχει τρόπος».
Μήπως τελικά όπου υπάρχει βούλιαγμα, υπάρχει βούληση; Γιατί τι άλλο δείχνει η αγωνία των πρωταγωνιστών στην μπενχουρικής διάρκειας παράσταση «ελληνική κρίση χρέους» να υπερασπιστούν την αθωότητά τους, παρά να κάνουν το χρέος τους στην παράσταση;
