Η παραγωγικότητα του εδάφους, και κατά συνέπεια η παραγωγή τροφής, βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία λόγω διάβρωσης, εξάντλησης θρεπτικών συστατικών, αστικοποίησης και κλιματικής αλλαγής, με αποτέλεσμα να απειλείται η ασφάλεια του ολοένα αυξανόμενου ανθρώπινου πληθυσμού.
«Το έδαφος αποτελεί την επιδερμίδα του πλανήτη μας», δήλωσε ο Ντόναλντ Σπαρκς του Πανεπιστημίου του Ντέλαγουερ, επικεφαλής της μελέτης. «Έχει κατά μέσο όρο μικρό πάχος αλλά παίζει έναν απολύτως κρίσιμο ρόλο για τη διατήρηση της ζωής, τον οποίο πολλές φορές παίρνουμε ως δεδομένο», πρόσθεσε.
Ιστορικά, οι άνθρωποι ξεκίνησαν να διαταράσσουν το έδαφος από την εισαγωγή της καλλιέργειας πριν από περίπου 10.000 χρόνια. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο όπου το 40 τοις εκατό της χερσαίας επιφάνειας της Γης χρησιμοποιείται για αγροτικούς σκοπούς, σύμφωνα με τον Σπαρκς. Το ποσοστό αυτό αντιπροσωπεύει παράλληλα τα πιο παραγωγικά εδάφη, με τα εναπομείναντα να έχουν σημαντικά μικρότερη χρησιμότητα για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του αυξανόμενου πληθυσμού.
Ο πληθυσμός της Γης αναμένεται να φτάσει τα 11 δισεκατομμύρια έως το 2100, και για αυτό το λόγο θα πρέπει να βρεθούν πιο αποδοτικοί τρόποι παραγωγής τροφίμων στις ήδη υπάρχουσες καλλιέργειες, αναφέρει η έρευνα, καθώς σε πολλές γεωργικές περιοχές η διάβρωση υπερβαίνει κατά πολύ το ποσοστό της παραγωγής του εδάφους.
Η απώλεια του εδάφους από τη διάβρωση σημαίνει επίσης την απώλεια βασικών θρεπτικών συστατικών για την ανάπτυξη των φυτών, γεγονός που οδηγεί στην ανάγκη για εμπορικά λιπάσματα. Ωστόσο, το σημερινό ποσοστό της παραγωγής λιπασμάτων δεν είναι βιώσιμο, σύμφωνα με τον Σπαρκς.
«Η απόδειξη για αυτό είναι η πρόσφατη άνοδος της τιμής των λιπασμάτων», δήλωσε ο Σπαρκς. «Τα κύρια συστατικά των λιπασμάτων είτε απαιτούν μεγάλη ενέργεια είτε εξορύσσονται από περιορισμένες και φθίνουσες προμήθειες».
«Εάν δεν επινοήσουμε καλύτερους τρόπους για την προστασία και την ανακύκλωση των θρεπτικών συστατικών του εδάφους, θα οδηγηθούμε σίγουρα σε ελλείψεις θρεπτικών συστατικών, πτώση στην παραγωγή τροφίμων και πιθανές γεωπολιτικές συγκρούσεις», κατέληξε ο Σπαρκς.
