Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ.Παπαγιαννίδη
[email protected]
Όπου, λοιπόν, η διαπραγμάτευση-που-δεν-έλεγε-να-ξεκινήσει με τους «εταίρους» της Ελλάδας πήρε αποτόμως μιαν επιτάχυνση! Οχι τόσο με τη ναφθαλινοποίηση του Γιάνη (με ένα «ν») Βαρουφάκη και με τη διαμόρφωση του (γνήσια ΑνδρεοΠαπανδρεϊκού, σκεφτείτε το λίγο!) σχήματος αναδομημένης διαπραγματευτικής ομάδας, με την πολυεπίπεδη οργάνωση Βαρουφάκη (προσχήματα)- Τσακαλώτου (ουσία) - Χουλιαράκη (ουσία) - Θεοχαράκη (πλευρική μετατόπιση) - Σαγιά (πολλή ουσία, σε φόντο) - Δραγασάκη (σε φόντο, γραμμή αντοχής) - Σταθάκη (οπισθοφυλακή) - Παππά (το κλειδί ευθύνης, Τσίπρα). Οσο με την τριπλή εκτόξευση Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο.
Πρώτον, ο Ελληνας πρωθυπουργός και επικοινώνησε με τη Γερμανίδα καγκελάριο αλλά και με τον πρόεδρο του Eurogroup, «σώζοντας» για τρίτη φορά τα κανάλια επαφής από την επιμελημένη μπαχαλοποίηση. Η οποία είχε οργανωθεί -προσοχή!- όχι από τον Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά με πρωτοβουλία Βαρουφάκη και με ενίσχυση από μέρους της υπέροχης κακοφωνίας των διαφόρων κέντρων εξουσίας στην Αθήνα (τα οποία κέντρα φθάνουν μέχρι Μαξίμου, εντάξει;). Κυρίως όμως ο Τσίπρας έδειξε ότι για μιαν ακόμη φορά «παίρνει το παιχνίδι επάνω του». Και τούτο παρά την επικίνδυνη πείρα από την εποχή Σαμαρά, όπου ο πρωθυπουργός είχε σταθερά τη λειτουργία του playmaker και του πυροσβέστη μαζί - και το πλήρωσε. Και τούτο παρά τη συνειδητοποίηση ότι η επίκληση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» (σας θυμίζει, μήπως, Βαγγέλη Βενιζέλο;) και των διαβόητων «κόκκινων γραμμών» μέχρι σήμερα σταθερά εκδικήθηκε όσους την επέλεξαν...
Δεύτερον, ο Αλέξης Τσίπρας -με προπομπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος το διέπραξε και τηλεοπτικά και από βήματος της Βουλής- τόλμησε να πει μια λέξη που είναι αδιανόητη για Ελληνα πολιτικό. Και μάλιστα για άνθρωπο που βρίσκεται στην κεντρική ευθύνη. Αναγνώρισε ότι έγιναν λάθος χειρισμοί! Αναγνώρισε ότι... υπάρχει το ενδεχόμενο λάθους (Εδώ, ο Τσακαλωτος το πήγε παραπέρα: είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή όποιος κάνει κάτι -π.χ. διαπραγματεύεται- κάνει και λάθη. όποιος δεν κάνει οτιδήποτε -π.χ. δεν διαπραγματεύεται- αυτός δεν κάνει λάθη. Είναι αρκετά άδικο, καθώς αν μη τι άλλο οι προηγούμενοι έκαναν με μεγάλο μπρίο πλήθος λαθών -έσχατο ο ΕΝΦΙΑ, ο οποίος πάντως μάλλον ψιλοδιατηρείται-, όμως η παραδοχή του λάθος έχει τη σημασία της). Προπαντός, μίλησε για ένα λάθος που μέχρι χτες ανήκε στον χώρο του αδιανόητου να αναφερθεί ευθέως: ότι ο βασικός χειρισμός, του να διαδηλώνει η ελληνική πλευρά το λεβέντικο εκείνο «δεν τα θέλουμε τα λεφτά σας!» στις 20 Φεβρουαρίου, ήταν μείζων πατάτα. Η αναφορά Τσίπρα σε «παραπλάνηση» Βρυξελλών/Φραγκφούρτης ανθρώπινα κατανοητή, πολιτικά... όμως ελπίζει κανείς να μη μεταφρασθεί/διακινηθεί πολύ παραέξω! Οταν επικαλείσαι παραπλάνηση δεν είναι μόνο ότι διαδηλώνεις αδυναμία ή/και άγνοια ή/και ελαφρότητα δική σου: περιγράφεις και τον συνομιλητή σου ως κακόβουλο, αν μη ως απατεώνα. Τον συνομιλητή με τον οποίο θα μιλάς και αύριο... (Ακόμη περισσότερο ισχύουν αυτά για τον παροπλισμένο Γιάνη Βαρουφάκη, που έκρινε ότι θα «ξεχρεωθεί» μιλώντας για έλλειψη μπέσας από τους συνομιλητές του. Ποιος; Εκείνος που ανήγαγε την μπαμπεσιά σε διαπραγματευτικό δόγμα, μια με την αυτάρεσκη «δημιουργική ασάφεια», μια με τις πονηρές διαρροές του).
Υπάρχει όμως και το τρίτο. Φρονούμε, το πιο σημαντικό. Εδειξε ο Τσίπρας να ζαλώνεται ο ίδιος την επεξήγηση -όχι την «επικοινωνία», όσο κι αν εδώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα πήγε επικίνδυνα καλά, επικίνδυνα για τον εαυτό της, αντιστάσεως μη ούσης...- των όσων υπόσχεται/απειλεί είτε να περιλάβει η συμφωνία που υποτίθεται ότι ψήνεται (έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα) είτε να σημάνει τυχόν ρήξη που προκύψει. Αν αυτό σημαίνει ότι το κέντρο της σημερινής εξουσίας συνειδητοποιεί ότι οι εύκολες λύσεις έχουν πάλι φύγει από το προσκήνιο, ότι ο εναγκαλισμός με το φαντασιακό πρέπει να αποχαιρετισθεί -νοσταλγικά, έστω!-, τότε κάτι σοβαρό οφείλει να καταγραφεί στα κεκτημένα της περιόδου.
