Από την έντυπη έκδοση
Δεν ανήκει ακριβώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη γενιά που έζησε τον Τζον Λένον και όλα όσα η μουσική του (και η συνολική παρουσία του...) συμβόλισε: Γεννημένη το 1976, μόνον ως απόηχο μπορεί να έχει το «Gimme some truth», απ’ όπου ο στίχος «All I want is some truth», από το ιστορικό άλμπουμ Imagine το οποίο αποκρυσταλλώνει μιαν ολόκληρη στάση της γενιάς εκείνης που εναντιώθηκε στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Ομως, η επιλογή της -ή: η επιλογή όσων κινητοποίησε- να επενδύσει μ’ αυτή τη μουσική και μ’ αυτά τα λόγια το σποτάκι της Βουλής των Ελλήνων για τη δημόσια προβολή και επεξήγηση της διαβόητης πλέον Επιτροπής για τον Λογιστικό Ελεγχο του Χρέους, δείχνει αυτή τη βαθύτερη νοσταλγία εξεγερτικότητας που συνοδεύει όλον τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ψέματα! Δείχνει τη νοσταλγία εξεγερτικότητας που συνοδεύει ένα μεγάλο, ένα καθοριστικό τμήμα της Μεταπολίτευσης. Το τμήμα εκείνο που κάποια στιγμή εκφράσθηκε ως ΠΑΣΟΚ, ύστερα παρέσυρε σαν ρέμα τη μεγάλη πλειοψηφία, ύστερα... τα ξέρουμε, τα ζήσαμε. Οι νεότεροι (ας πούμε σαραντάρηδες και κάτω, που τώρα βρίσκονται στο τιμόνι) τα μάθανε.
Οσο θα προχωρούν οι εργασίες αυτής της παράδοξης, βαθιά παρελθοντοστραφούς Επιτροπής για τον Λογιστικό Ελεγχο (που στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι στην Ελλάδα τις δεκαετίες που πέρασαν είχαμε ένα μη νομιμοποιημένο καθεστώς: τότε και μόνον τότε έχει νόημα αυτή η συζήτηση, αλλιώς δεν είναι παρά βαβούρα και επικοινωνία), όσο ακόμη περισσότερο θα ξετυλίγονται οι εργασίες της Εξεταστικής «για τα μνημόνια» (που αυτήν, δεν την τίμησε στη γέννησή της ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο οποίος με μείζονα ακρισία επέλεξε να προσέλθει -σύμβολο αυτός- στην αυτάρεσκη νέα διχαστικότητα των ημερών), θα ήταν χρήσιμο/θα ήταν πολύτιμο/θα ήταν σωτήριο να άκουγε κανείς πιο προσεκτικά τα λόγια, τα lyrics του «All that I want is some truth».
Στρέφεται εναντίον της στενοκεφαλιάς και της εθελοτύφλωσης των παλιότερων και ζητάει αλήθεια. Προσοχή!, δε! δεν ζητάει ΤΗΝ αλήθεια, δεν έχει τον μεσσιανικό χαρακτήρα του απολύτου, ζητάει ΚΑΠΟΙΑΝ αλήθεια, ζητάει ένα φως αλήθειας. Ζητάει μιαν υπέρβαση των στερεοτύπων.
Στο βάθος, ζητάει ειρήνευση, τέτοια πράγματα!
Είναι λοιπόν βαθιά αποκαρδιωτικό να στρατεύεται στην οξύτητα και στη διχαστικότητα μ’ αυτό ακριβώς το φόντο: και καλά η Ζωή ή ο όποιος άλλος, όμως το να επιδιώκεται συνολικά αυτό σαν πολιτική απλώς βαθαίνει τα αδιέξοδα!
Και επειδή περί αδιεξόδων ο λόγος, και επειδή ακριβώς μεγαλοβδομαδιάτικα είχαμε τη δεύτερη συνάντηση του Euro Working Group, σημειώνουμε ότι τα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης παραμένουν -και το βλέπουν όλοι!- στο τραπέζι.
Οχι επειδή η «αυστηρή» κυρία Λαγκάρντ χθες, τα «δυσάρεστα» τεχνικά κλιμάκια ή το Euro Working Group τώρα, το προκαλούν αυτό. Αλλά επειδή η πρακτική των «κόκκινων γραμμών», η ίδια που ξεπάτωσε ΓΑΠ και Βενιζέλο και Σαμαρά, πάλιν μας οδηγεί στο πουθενά.
Το Ασφαλιστικό δεν φεύγει από τη μέση -ό,τι κι αν κάνει ο οποιοσδήποτε! Το πάγωμα της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, δηλαδή η μη εφαρμογή της για φέτος, απλώς ανοίγει μια τρύπα κάπου 350 εκατομμυρίων ευρώ στη δημοσιονομική διαχείριση.
Οι κωμικοτραγικές αρνήσεις κάθε σοβαρής επέμβασης στον ΦΠΑ (τελικά Μύκονος και Σαντορίνη πάνε να αποκτήσουν συνείδηση ξεχωριστής επικράτειας!) απλώς απαξιώνουν τη μια Βαρουφάκη, την άλλη Βαλαβάνη, την τρίτη Μαξίμου.
Οι καντρίλιες γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις - θα προχωρήσουν τα Περιφερειακά, αλλά «σπαστά», θα γίνει κάτι στον ΟΛΠ με τους Κινέζους, αλλά πιο ευρηματικά, θα δούμε ενεργειακά ή ΟΣΕ/ΟΛΠ με Ρώσους - όλα αυτά κρύβουν τι; Οτι χρειάζεται επειγόντως κάποιος/κάποιοι να ανοίξουν τεχνικές, νομικές διαπραγματεύσεις, σοβαρά.
Ακόμη και στα εργασιακά, όπου μια κυβέρνηση με αριστερά αντανακλαστικά δεν γίνεται να μην έκανε κάτι στο επίπεδο π.χ. της συλλογικής αυτονομίας/των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κι εκεί ο μαξιμαλισμός π.χ. σε επίπεδο νεκρανάστασης του ΟΜΕΔ (όπως είχε φτάσει να λειτουργεί μονόμπαντα) κινδυνεύει να υπονομεύσει τη διαφανείσα διαλλακτικότητα των Ευρωπαίων, τουλάχιστον, της τρόικας (Βοήθησε εδώ και η στάση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας και η συνειδητοποίηση ότι ακόμη και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είχε καταπατηθεί με το ξήλωμα κάθε προστατευτικού διχτυού).
Να το πούμε αλλιώς: ο επικοινωνιακός επαναστατισμός, μαζί και η στρέβλωση της «ισχυρής γεωπολιτικής δυναμικής» που πήγε να κινητοποιήσει στη Μόσχα ο Αλέξης Τσίπρας με τις απλοϊκότητες ενός παιχνιδιού δήθεν «αλλαγής στρατοπέδου»/ή/και απειλής... αποστολής τζιχαντιστών στην καρδιά της Ευρώπης, αυτά ακριβώς κινδυνεύουν να ξηλώσουν όχι απλώς τη διαπραγμάτευση, αλλά και την καημένη την (μια κάποια) αλήθεια.
Α.Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - [email protected]
