Συμμετέχοντας σε μια παράσταση αλληλεγγύης που δίνει ελπίδα και δύναμη, στηρίζοντας τους άστεγους, οι ηθοποιοί Λεωνίδας Αργυρόπουλος και  Χριστίνα Σιώμου μάς μιλούν για το έργο του Ματέι Βισνιέκ, «Η λέξη Πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα».

Οι συντελεστές της παράστασης, που παρουσιάζεται στο θέατρο Προσκήνιο, συνεργάζονται με το περιοδικό δρόμου «Σχεδία», το οποίο βοηθά ευάλωτες κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες (άστεγους, άνεργους και ανθρώπους που, αποδεδειγμένα, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας), και τους αφιερώνουν μία παράσταση, σήμερα, Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου, στις 9 το βράδυ.

Με πνεύμα αλληλεγγύης, ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος και η Χριστίνα Σιώμου πρωταγωνιστούν σε αυτό το σουρεαλιστικό, αλλόκοτο και ονειρικό έργο, που προκαλεί γέλιο και συγκίνηση, καταγράφοντας τη ζωή σε ζωντανή μετάδοση, και μιλούν για την παράσταση και τα συναισθήματα τους για τον κόσμο μας.

Λεωνίδας Αργυρόπουλος

Χ. Σ.: Ο Βισνιέκ γράφει, για να συγκινήσει, να προκαλέσει γέλιο και να δημιουργήσει ερωτήματα στο κεφάλι του θεατή. Γιατί ζούμε έτσι; Πού θα καταλήξουμε; Τη Δευτέρα, απαντάμε: Μόνο “μαζί” θα τα καταφέρουμε! Τα έσοδα της παράστασης θα πάνε στους ανθρώπους της “σχεδίας”. 

Ξεκινώντας από τον τίτλο του έργου, τι μας λέει ο συγγραφέας για την πρόοδο σήμερα;

Λ. Α.: Πρόοδος είναι να διακρίνεις, να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι, να ανησυχείς...

Ποια είναι η ιστορία του Ματέι Βισνιέκ;

Λ. Α.: Είναι Ρουμάνος ποιητής, που ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία, θεατρικός συγγραφέας, πολεμικός ανταποκριτής στο Radio France International και Πολίτης του Κόσμου.

Ένα έργο για τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας πόσο αφορά την Ελλάδα της κρίσης;

Λ. Α: Η Γιουγκοσλαβία είναι η αφορμή. Θα μπορούσε να είναι η Ουκρανία, η Τουρκία ή η Αίγυπτος. Με την αφορμή αυτή, ο συγγραφέας καυτηριάζει και σατιρίζει τα πολιτικά συστήματα. Κι όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση, τόσο περισσότερο το έργο μάς αφορά.

Παίζετε για πρώτη φορά στη σκηνή. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Χ. Σ.: Να συμμετέχεις σε μία καλή θεατρική παράσταση, με ένα έργο που λέει ουσιαστικά πράγματα, είναι ευλογία. Συνειδητοποιείς τι συμβαίνει γύρω σου...

Χ. Σ.: Η Ίντα, στη διάρκεια του εμφυλίου στα Βαλκάνια, πέφτει θύμα trafficking. Εκεί, μαθαίνει τι σημαίνει να είσαι ανεπιθύμητος και, εκεί, ο συγγραφέας μάς εξηγεί τον κόσμο. 

Λ. Α.: Ο Βίκμπο είναι ένα παιδί, που το  παιχνίδι που έμαθε ήταν ο εμφύλιος πόλεμος. Χάθηκε άδικα. Ο συγγραφέας, όμως, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, μας τον “δείχνει” να μεγαλώνει, να ωριμάζει και να συμφιλιώνεται με όλους τους … εχθρούς.

Τι συναισθήματα σας γεννά το έργο;

Χ. Σ.:  Με ταρακούνησε. Παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου και αγανακτώ. Προχθές, στην Αλεξάνδρας, ένα ασθενοφόρο προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο. Μπροστά του, μια κυρία οδηγούσε χαλαρή ένα τζιπ και μιλούσε στο κινητό, ενώ ένας άνθρωπος κινδύνευε...

 Χριστίνα Σιώμου

Χ. Σ.: Βγαίνουν συγκινημένοι. Όταν τελειώνει η παράσταση, μένουν να κουβεντιάσουν μαζί μας. Ρωτάνε για τον συγγραφέα και πότε γράφτηκε το έργο, γιατί τους φαίνεται τόσο γνώριμο με αυτό που ζούμε.

Η τέχνη μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο;

Λ. Α.: Εγώ θα αφαιρούσα το ερωτηματικό στο τέλος της ερώτησης και θα έβαζα τελεία. Η τέχνη πυροδοτεί την ευαισθησία και το αντίστροφο. Μια κοινωνία ευαισθητοποιημένη μάς οδηγεί σε έναν καλύτερο κόσμο. Όσο πιο πολύ στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, τόσο πιο εύκολα θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Αν είχατε μια ευχή, τι θα θέλατε να αλλάξει στον κόσμο;

Χ. Σ.:  «Να ξαναβρεί την αθωότητά του».

Λ. Α.: «Να έχει τα μάτια του ανοιχτά».

Λεωνίδας Αργυρόπουλος.

 Χριστίνα Σιώμου

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]