Ένας μεγάλος πλανήτης είναι ο λόγος της πρόωρης γήρανσης ενός κοντινού άστρου, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου της NASA Chandra. Η ανακάλυψη δείχνει πώς η παρουσία πλανητών με μεγάλη μάζα μπορούν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά των μητρικών τους άστρων.
Το WASP-18 βρίσκεται σε απόσταση 330 ετών φωτός από το Ηλιακό μας Σύστημα, έχει ηλικία μεταξύ 500 εκατομμυρίων και δύο δισεκατομμυρίων χρόνων και μάζα παρόμοια με αυτή του Ήλιου. Ο πλανήτης WASP-18b από την άλλη είναι δέκα φορές πιο βαρύς από το Δία, το γίγαντα του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Μία περιφορά του WASP-18b γύρω από το άστρο του διαρκεί μόλις 23 ώρες, γεγονός που σημαίνει πως βρίσκεται πολύ κοντά του και συνεπώς οι θερμοκρασίες που επικρατούν σε αυτόν είναι πολύ υψηλές, οδηγώντας τους αστρονόμους στο χαρακτηρισμό του ως «καυτό Δία». Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων στον πλανήτη απομένουν περίπου ένα εκατομμύρια χρόνια ζωής, προτού διαλυθεί από την επιρροή του άστρου του.
Σύμφωνα με τα ευρήματα από την έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Astronomy and Astrophysics η τροχιά του γιγάντιου πλανήτη διαταράσσει το μαγνητικό πεδίο του άστρου, εμποδίζοντάς το να λειτουργήσει κανονικά, όπως άλλα άστρα παρόμοιας ηλικίας. Τα άστρα με ηλικία παρόμοια με αυτή του WASP-18 είναι πιο ενεργά, παρουσιάζοντας ισχυρότερα μαγνητικά πεδία, εντονότερη εκπομπή ακτινών Χ και μεγαλύτερες προεξοχές και «καταιγίδες» σωματιδίων. Αντίθετα το WASP-18 φαίνεται να είναι 100 φορές πιο ήσυχο σε σχέση με άλλα άστρα της ίδιας κατηγορίας.
«Πιστεύουμε πως ο πλανήτης προκαλεί το φαινόμενο της γήρανσης στο άστρο, επηρεάζοντας το εσωτερικό του», δήλωσε ο Σκοτ Γουόκ, από το κέντρο αστροφυσικής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ο οποίο συμμετείχε στην έρευνα.
«H βαρύτητα του πλανήτη επηρεάζει την κίνηση των αερίων στο εσωτερικό του άστρου, γεγονός που προκαλεί ένα φαινόμενο ντόμινο που κάνει το μαγνητικό του πεδίο ασθενέστερο», συμπλήρωσε ο Σαλβατόρε Σκιορτίνο, από το αστεροσκοπείο του Παλέρμο.
Τα αποτελέσματα από αυτές τις παλιρροϊκές δυνάμεις μπορούν επίσης να εξηγήσουν την περίσσεια λιθίου που έχει παρατηρηθεί σε προηγούμενες μελέτες του άστρου. Στα νεαρά άστρα, οι κινήσεις των αερίων στο εσωτερικό τους οδηγούν το λίθιο προς το κέντρο τους, όπου οι έντονες πυρηνικές αντιδράσεις το καταστρέφουν. Στο WASP-18, η περιορισμένη κίνηση αερίων επιτρέπει στο λίθιο να επιζήσει, εξηγώντας έτσι το φάσμα της ακτινοβολίας του.
