Ένα βήμα πιο κοντά στην κατεύθυνση της δημιουργίας υπερηχητικών υποβρυχίων - και τορπιλών - βρίσκεται πλέον η Κίνα, σύμφωνα με δημοσίευμα της South China Morning Post.
Όπως αναφέρεται, νέα τεχνολογία την οποία ανέπτυξε ομάδα επιστημόνων του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Χαρμπίν, καθιστά ευκολότερο για ένα σκάφος που κινείται υποβρυχίως να αγγίξει εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες- ταξιδεύοντας από τη Σαγκάη στο Σαν Φρανσίσκο μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο ωρών. Κατά τον Λι Φενγκτσέν, καθηγητή μηχανικής των ρευστών και μηχανολογίας, η προσέγγιση των ερευνητών σημαίνει ότι είναι δυνατή η δημιουργία μίας πολύπλοκης «φυσαλίδας» αέρα που χρειάζεται για ταχύτατη υποβρύχια κίνηση.
Το νερό παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση από ό,τι ο αέρας, κάτι που σημαίνει ότι τα υποβρύχια δεν μπορούν να κινηθούν το ίδιο γρήγορα με τα αεροσκάφη. Ωστόσο, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου η Σοβιετική Ένωση ανέπτυξε την αποκαλούμενη τεχνολογία «supercavitation» («υπερ-σπηλαίωση»), που περιλαμβάνει το «κλείσιμο» ενός υποβρύχιου σκάφους μέσα σε μία φυσαλίδα αέρα για να μειωθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την αντίσταση του νερού. Η συγκεκριμένη τεχνολογία χρησιμοποιείται στην τορπίλη Shkval, η οποία μπορεί να αγγίξει ταχύτητα 370 χιλιομέτρων ανά ώρα και άνω, ξεπερνώντας κατά πολύ τις ταχύτητες των συμβατικών τορπιλών (αξίζει να σημειωθεί ότι αντίστοιχο σύστημα έχει ισχυριστεί πως έχει αναπτύξει και το Ιράν, που θεωρείται ότι κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ως βάση το προαναφερθέν σοβιετικής προέλευσης σύστημα, ενώ παρεμφερή προγράμματα έχουν και οι ΗΠΑ και η Γερμανία).
SCMP.COM
Σε θεωρητικό επίπεδο, ένα υποβρύχιο σκάφος τέτοιας τεχνολογίας θα μπορούσε να φτάσει και να ξεπεράσει την ταχύτητα του ήχου. Ωστόσο, η τεχνολογία supercavitation έχει δύο σημαντικά προβλήματα: το σκάφος πρέπει να εκτοξευθεί σε πολύ μεγάλη ταχύτητα για να παράξει και να διατηρήσει τη φυσαλίδα, ενώ παράλληλα ο έλεγχός του με συμβατικά μέσα (πηδάλιο) θα είναι εξαιρετικά δύσκολος έως αδύνατος. Οπότε και η χρήση της τεχνολογίας μέχρι τώρα έχει περιοριστεί σε μη επανδρωμένα μέσα (τορπίλες), που και πάλι χρησιμοποιούνται σε ευθεία γραμμή, λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων ελιγμών τους.
Κατά τον Λι, οι κινέζοι ερευνητές ανέπτυξαν μία μέθοδο αντιμετώπισης και των δύο προβλημάτων: με το που βρίσκεται στο νερό, το σκάφος «ψεκάζει» συνεχόμενα μία ειδική υγρή μεμβράνη πάνω στην επιφάνειά του. Η μεμβράνη αυτή φθείρεται από το νερό, ωστόσο όσο παραμένει μειώνει την αντίσταση που αυτό ασκεί ενώ το σκάφος κινείται σε χαμηλή ταχύτητα. Μόλις φτάσει τα 75 χλμ/ ώρα, εισέρχεται σε κατάσταση supercavitation και η μεμβράνη βοηθά στον χειρισμό του σκάφους, καθώς, μέσω ακριβούς ελέγχου, διαφορετικά επίπεδα αντίστασης/ τριβής δημιουργούνται σε διαφορετικά τμήματα του σκάφους.
«Η μέθοδός μας είναι διαφορετική από κάθε άλλη προσέγγιση…συνδυάζοντας τεχνολογία υγρών μεμβρανών με supercavitation μπορούμε να μειώσουμε σημαντικά τις προκλήσεις της εκτόξευσης και να κάνουμε ευκολότερο τον έλεγχο» σημείωσε ο καθηγητής Λι- προσθέτοντας παράλληλα ότι υπάρχουν ακόμα πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν πριν το υπερηχητικό υποβρύχιο καταστεί μια όντως βιώσιμη προοπτική, όπως η δημιουργία ενός ισχυρού πυραυλοκινητήρα για να αυξηθεί η εμβέλεια των σκαφών-τορπιλών (ενδεικτικά, η εμβέλεια των σοβιετικής προέλευσης τορπιλών είναι μεταξύ 11-15 χιλιομέτρων).
Κατά τον Λι η συγκεκριμένη τεχνολογία δεν έχει μόνο στρατιωτικές εφαρμογές, καθώς στο μέλλον θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για πολιτικές υποθαλάσσιες μεταφορές ή θαλάσσια σπορ.
