210 κιθαριστές: σολίστες, καθηγητές και μαθητές 30 ωδείων από όλη τη χώρα, συμπράττουν σε μία μοναδική μουσική εμπειρία, που παρουσιάστηκε ζωντανά και καταγράφηκε σε μία δισκογραφική παλέτα ήχων και μελωδιών, με μαέστρο - δάσκαλο τον Βαγγέλη Μπουντούνη, ο οποίος μας μιλά για το άλμπουμ «100 κιθάρες».
Αποτελώντας τον καρπό μιας συλλογικής προσπάθειας, που αναδεικνύει την επιμονή, την υπομονή, τη μελέτη και τον ζήλο των μελών της, η συναυλία που παρουσιάστηκε από τον Βαγγέλη Μπουντούνη, τη Μάρω Ραζή και την ορχήστρα «100 κιθάρες», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 2012, ηχογραφήθηκε, μαγνητοσκοπήθηκε και κυκλοφορεί σε διπλό cd και dvd από τη Sui Generis Music.
Ο ιδρυτής της, Βαγγέλης Μπουντούνης, μιλά για την πορεία της ξεχωριστής αυτής ορχήστρας, που αν και οι εμφανίσεις της είναι σπάνιες, όπως και η δισκογραφική της παρουσία, έχει καταφέρει να κερδίσει το κοινό με τους ήχους της.
Τι περιλαμβάνει το μουσικό τοπίο του δίσκου;
CHRISTOS CHATZIGIANNIS
Παρτιτούρες και έργα για ένα τέτοιο σύνολο δεν υπάρχουν. Είναι απίστευτα δύσκολο να γράψει κάποιος για κιθάρα, αν δεν παίζει ο ίδιος. Άρα, εδώ είχα αυτή την ευκολία. Ήξερα πάντοτε τι “σονάρει”, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι, ποιος μπορεί να το παίξει και ποιος όχι. Έτσι, έκανα διασκευές από τις μουσικές που εγώ αγαπώ, μεταφέροντας τα κομμάτια όσο πιο “κιθαριστικά” μπορούσα. Δεν παύουν, βέβαια, να είναι διασκευές και, τελικά, τα μόνα πρωτότυπα έργα γι’ αυτό το σύνολο να είναι τα δικά μου. Σε αυτή τη συναυλία, είναι αρκετά, όπως συνέβη και στο Ηρώδειο.
Ποιοι είναι οι συνοδοιπόροι σας σε αυτό το εγχείρημα;
Ασφαλώς, η οικογένεια μου: η Μάρω Ραζή, ο Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη, μερικοί πολύ κοντινοί μου φίλοι, οι μαθητές μου - οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι - και μερικοί πιο μακρινοί μου άνθρωποι, που πιστεύουν σε αυτές τις “τρέλες” που κάνω και ακολουθούν.
Πώς ξεκίνησε η ορχήστρα των κιθαριστών και με ποιον τρόπο έφτασε σε αυτόν τον τόσο μεγάλο αριθμό;
Ξεκίνησε το 1984, στο 1ο σεμινάριο κιθάρας, που διοργάνωσα στο Ρέθυμνο. Εκεί, κάνοντας παρέα με τα παιδιά που συμμετείχαν, αποφασίσαμε να παίξουμε μουσική όλοι μαζί. Τότε, έκανα και τις πρώτες ενορχηστρώσεις για αυτό το σύνολο. Ο Μάνος Χατζιδάκις ήρθε στο Ρέθυμνο από περιέργεια να ακούσει το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος. Ενθουσιάστηκε σε τέτοιο βαθμό, που αποφάσισε να κάνει πρόβες και να διευθύνει την πρώτη συναυλία των «Κιθαριστών». Από κει και πέρα, φτάσαμε στο Ηρώδειο, το 2004, με τους 150 κιθαριστές. Αυτό ακριβώς επαναλάβαμε στο Μέγαρο, στις 9 Δεκεμβρίου, με 200 κιθαριστές αυτή τη φορά.
Ποιες είναι οι δυσκολίες στον συντονισμό μιας ομάδας αυτού του μεγέθους;
Ι. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στο στήσιμο μιας τέτοιας ορχήστρας, νιώθω, ασφαλώς, πως δεν είμαι ο επαγγελματίας μαέστρος, αλλά ο επαγγελματίας δάσκαλος. Στην πραγματικότητα, διδάσκω τα πάντα, κάνοντας πρόβες! Από το στήσιμο της κιθάρας πάνω στο σώμα και το να ακούει ο ένας τον άλλον, έως την ποιότητα και καθαρότητα του ήχου και την απόδοση της κάθε φράσης. Το γεγονός ότι γνωρίζω πολύ καλά τις δυνατότητες της κιθάρας, το γεγονός ότι, μετά από τόσα χρόνια διδασκαλίας, γνωρίζω πολύ καλά τις δυνατότητες του κάθε παίχτη, μου δίνει την ευχέρεια να γνωρίζω τι μπορώ να ζητήσω όχι, πλέον, από το σύνολο, αλλά από τον κάθε έναν ξεχωριστά. Όταν αυτό πετύχει, το αποτέλεσμα είναι ένας εξαιρετικός ήχος, που δε χορταίνεις να τον ακούς.
Τι εμπόδια συναντήσατε στην πολύχρονη μουσική σας πορεία;
CHRISTOS CHATZIGIANNIS
Το μεγαλύτερο εμπόδιο που συνάντησα ήταν η ίδια η χώρα που γεννήθηκα! Το να κάνει κανείς καριέρα στην Ελλάδα είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα, ακριβώς γιατί αυτή η χώρα είναι η αποθέωση της αναξιοκρατίας! Οτιδήποτε καλό πάει να ξεπεταχτεί, το πολεμούν με λύσσα οι ανίκανοι και οι τεμπέληδες!
Ποια συναισθήματα σας κατακλύζουν, βλέποντας τη χώρα μας σε αυτή την κατάσταση;
Κανείς, τόσα χρόνια, δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό το σπουδαίο σύνολο. Ίσως, έπρεπε να κάνω κι εγώ τις κινήσεις, που δεν είμαι συνηθισμένος να κάνω (δημόσιες σχέσεις κ.λπ.). Έτσι, ό,τι έχουμε καταφέρει με τους “Κιθαριστές” είναι είτε από τύχη, είτε από ιδιωτική πρωτοβουλία. Ακόμα και αυτή η συναυλία είναι ιδιωτική, αν και έχω κάνει την πρόταση στο Μέγαρο αρκετές φορές. Παρατηρώντας την πορεία αυτής της ορχήστρας, λοιπόν, καταλαβαίνω άριστα γιατί η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι. Αυτός ήταν και ο στόχος της συναυλίας: να αποδείξουμε ότι οι νέοι άνθρωποι ελπίζουν, ονειρεύονται και δημιουργούν.
Τι μπορεί να μας δώσει κουράγιο;
Κουράγιο, μπορεί να πάρει κανείς από την ομορφιά της πατρίδας μας, από το φως που έχει αυτή η χώρα. Επειδή ανακατεύομαι πολύ με νέα παιδιά, με τους μαθητές μου, παίρνω κουράγιο από τα μάτια τους και καταλαβαίνω ότι ελπίζουν να φτιάξουν μια καλύτερη Ελλάδα!
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
