Εξω πάμε καλά. Η πασίγνωστη και ιστορική ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ουδέποτε χάνει την επικαιρότητά της, κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι το πλέον εύστοχο και διαχρονικά ισχυρό στην περιεκτικότητά του απόφθεγμά του.
Εύκολα και εύλογα μπορεί να το ανασύρει κανείς από τη μνήμη του κάθε φορά που Ελληνας πρωθυπουργός επιστρέφει από επίσημο ταξίδι στο εξωτερικό και η επάνοδος του κ. Σαμαρά από το Ισραήλ δεν φαίνεται να βγαίνει από τον κανόνα.
Σε όσα ταξίδια έχει κάνει στο εξωτερικό ο πρωθυπουργός στη σύντομη θητεία του, επιστρέφει σχεδόν πάντα με τον αέρα της επιτυχίας. Και πέρα από τη μεγάλη προσπάθεια που κάνει το επικοινωνιακό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου για να δώσει στην κοινή γνώμη την ευκαιρία να εμπεδώσει αυτήν την εικόνα, η αλήθεια είναι τέτοια που δεν βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την πραγματικότητα.
Ουδείς Ελληνας πρωθυπουργός επέστρεψε από το εξωτερικό ομολογώντας ότι έχει αποτύχει στην προσπάθειά του, αλλά, πράγματι, ο κ. Σαμαράς με την επίσκεψή του -συνεχίζοντας το εύστοχο ελληνικό άνοιγμα στον ισραηλινό γεωπολιτικό παράγοντα- βρέθηκε στο ξεκίνημα μια καινούργιας στρατηγικής σχέσης με το κράτος του Ισραήλ και, πράγματι, απέσπασε από τον κ. Νετανιάχου επαινετικά σχόλια για το ελληνικό επενδυτικό περιβάλλον. Αυτό είναι που λέμε... «έξω πάμε καλά».
Διότι οι «ξένοι επενδυτές» είναι για την Ελλάδα κάτι σαν μαγική εικόνα. Τους βλέπουμε μόνο όταν βρισκόμαστε εκτός συνόρων, αλλά όταν περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή της ελληνικής επικράτειας αποκτούν την ιδιότητα ενός νέφους καπνού που εξαφανίζεται στο πρώτο ελαφρό φύσημα του αέρα. Εμφανίζονται δίπλα στον πρωθυπουργό σε διάφορες χώρες -στην Κίνα, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ-, αλλά αδυνατούν προς το παρόν να προσφέρουν έστω και μία νέα θέση εργασίας στην τραυματισμένη από τη βαριά ανεργία ελληνική πραγματικότητα.
Διόλου παράδοξο το φαινόμενο. Οι ξένοι ηγέτες μπορούν να μοιράζουν εύκολα επαινετικά λόγια, αλλά δεν μπορούν εξίσου εύκολα να πείσουν τις εθνικές τους επιχειρήσεις να επενδύσουν σε μια χώρα όπου ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής 15% στα εταιρικά κέρδη υπάρχει μόνο ως μακρινή υπόσχεση, όπου το φορολογικό σύστημα διατηρείται ακόμη τόσο εύπλαστο ώστε μεταβάλλεται σχεδόν ανά εξάμηνο, μην αφήνοντας τις επιχειρήσεις να βουλιάξουν στην... ανία της σταθερότητας, όπου οι ιδρύσεις νέων δραστηριοτήτων και η παροχή σχετικών αδειών παραμένουν ακόμη μια μεγάλη περιπέτεια, όπου το κράτος δεν χάνει την ευκαιρία να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι διατηρεί πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάζει τους θεσμικούς κανόνες όταν κρίνει ότι το συμφέρει.
Μπορεί λοιπόν να «πηγαίνουμε έξω καλά», αλλά -δυστυχώς για όποιον αρκείται σε αυτό- η συντριπτική πλειονότητα από εμάς ζούμε εντός.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
