Επιστήμονες από το MIT υποστηρίζουν ότι ανέπτυξαν μια αποτελεσματικότερη τεχνική συλλογής πόσιμου νερού από τα υδροσταγονίδια της ομίχλης μιμούμενοι σε μεγαλύτερη κλίμακα το μηχανισμό που επιτρέπει σε ορισμένα φυτά και ζώα, σε ξηρά κλίματα, να καλύπτουν από μόνα τους τις ανάγκες τους σε νερό για να επιβιώσουν.
Η συλλογή νερού από την ομίχλη δεν αποτελεί νέα ιδέα. Τέτοια συστήματα εφαρμόζονται ήδη σε τουλάχιστον 17 χώρες, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές. Παρά το χαμηλό τους κόστος, έχουν αποδειχθεί πολύ αναποτελεσματικά, καθώς το ποσοστό εξαγωγής νερού σε συνθήκες ήπιας ομίχλης δεν ξεπερνά το 2%. Σε συνεργασία με συναδέλφους τους από τη Χιλή, πιστεύουν ότι βρήκαν έναν τρόπο να αυξήσουν σημαντικά το ποσοστό.
Υπάρχον σύστημα συλλογής νερού από ομίχλη
Το σύστημα που σχεδίασε το ΜΙΤ
Το σύστημα που ανέπτυξαν χρησιμοποιεί ως άξονα ένα πλέγμα από ανοξείδωτο ατσάλι που τοποθετείται κατακόρυφα και το οποίο παγιδεύει τα σταγονίδια με βάση τρεις παραμέτρους: το μέγεθος των συρμάτων του πλέγματος, τα οποία έχουν πάχος ισό με 2-3 ανθρώπινες τρίχες, τα κενά ανάμεσα στα σύρματα και το υλικό που επικαλύπτει τα νήματα και το οποίο επιτρέπει στα σταγονίδια να ρέουν στη δεξαμενή αμέσως μόλις σχηματιστούν, πριν τα παρασύρει ο άνεμος.
Η ομάδα πιστεύει ότι η τεχνική της θα μπορούσε να αποδειχθεί τουλάχιστον πέντε φορές αποδοτικότερη σε σχέση με τα υπάρχοντα συστήματα, τα οποία χρησιμοποιούν στις περισσότερες περιπτώσεις μη διαπερατές επιφάνειες. Προσβλέπει σε ακόμη μεγαλύτερη αποδοτικότητα με την τοποθέτηση πολλών πλεγμάτων, το ένα πίσω από το άλλο, χάρη στα οποία το νερό θα συσσωρεύεται ταχύτερα.
Τέτοια συστήματα έχουν ήδη τοποθετηθεί στα βουνά που βρίσκονται στις παρυφές της ερήμου Ατακάμα, κοντά στη θάλασσα. Παρότι η απόδοσή τους δεν ξεπερνά τα λίγα λίτρα πόσιμου νερού την ημέρα για κάθε τετραγωνικό μέτρο πλέγματος, οι υπολογισμοί των επιστημόνων έδειξαν ότι μπορεί να αυξηθεί σε 12 - ή και περισσότερα λίτρα - εάν οι καιρικές συνθήκες είναι ιδανικές.
Πιστεύουν επίσης ότι θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν πολλά τέτοια νήματα, έκτασης εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων το καθένα, τα οποία θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες ολόκληρων κοινοτήτων σε πόσιμο νερό με μηδαμινό λειτουργικό κόστος.
