Στοιχειωμένη από την ασίγαστη μνήμη ενός ερωτικού πάθους που προδόθηκε από την παραφροσύνη των αισθήσεων, μία θανατηφόρα ηρωίδα βυθίζεται στη νύχτα της αιώνιας μοναξιάς, σκοτώνοντας με χίλιους τρόπους τον αγαπημένο της.
Σαν μία «όπερα χωρίς μουσική» που εξερευνά τον έρωτα, ο παθιασμένος μονόλογος «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη, που παίχθηκε το φθινόπωρο στο Θέατρο Πορεία από τη θεατρική ομάδα Angelus Novus, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές, επανέρχεται για μία μόνο παράσταση στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου, το Σάββατο 6 Ιουλίου στις 9 το βράδυ.
Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πειραματικών Θιάσων «Θέατρο με άλλη ματιά», που οργανώνεται από το Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Ζωγράφου και την Ένωση Μη Κερδοσκοπικών Θιάσων (ΕΜΚΕΘΙ).
Παραφορά σώματος και αισθήσεων
Εμπνευσμένο από την ταινία «Senso» (1954) του Λουκίνο Βισκόντι και ιδιαίτερα από το τέλος της, το έργο περιστρέφεται στη δίνη μιας παραφοράς σώματος και αισθήσεων, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, ο οποίος έχει επινοηθεί από τη γαλλική λέξη «insensé», που σημαίνει άφρων, παράφρων, παράλογος, παράδοξος.
Προδομένη από τον εραστή της για μία άλλη γυναίκα, η ηρωίδα τον οδηγεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Είμαι η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι. Κατέδωσα τον εραστή μου, υπαξιωματικό Φραντς Μάλερ, για λιποταξία από τον αυστριακό στρατό. Διετάχθη η σύλληψή του και η άμεση εκτέλεσή του. Άκουσα την ομοβροντία. Έβγαλα μια μεγάλη κραυγή και χάθηκα, κλαίγοντας μέσα στη νύχτα της Βερόνα».
Όμως, εκείνη συνεχίζει να ζει. Διασχίζει τους αιώνες μη μπορώντας να πεθάνει, απελπισμένη όχι γιατί πρόδωσε τον εραστή της, αλλά γιατί δεν τον σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια, για να καταφέρει, επιτέλους, να της ανήκει ολοκληρωτικά.
Εκεί, όπου το δύο γίνεται ένα
«Εκείνο, που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο, είναι η αναπνοή του δίπλα σε έναν άλλον άνθρωπο. Σε έναν άνθρωπο που τον ποθεί. Η Λίβια Σερπιέρι βυθίζεται στο ακρότατο σημείο του ανθρώπου, για να περάσει στην άλλη όχθη. Εκεί, όπου το δύο γίνεται ένα. Εκεί, όπου ακόμη και τα ίδια τα φύλα υποχωρούν. Εκεί, όπου δεν υπάρχει άρρεν και θήλυ», γράφει η θεατρολόγος Δήμητρα Κονδυλάκη στο επίμετρο του έργου.
Με αυτό το σκεπτικό και ακολουθώντας την υπόδειξη του ίδιου του συγγραφέα ότι «τον ρόλο της κόμισσας θα μπορούσε, ίσως και θα έπρεπε να επιδιωχθεί, να τον υποδυθεί και ο Φραντς Μάλερ», ο μονόλογος της παράστασης ανατίθεται από τον σκηνοθέτη σε έναν νεαρό άνδρα, που χάνεται σε έναν απροσδιόριστο γυμνό σκηνικό χώρο, στη νύχτα της μοναξιάς και των σωμάτων, σε ένα ερωτικό πεδίο μαχών, ένα τοπίο θυμάτων.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης, σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης, κοστούμι - φωτισμοί: Έλενα Κώτση, με τη βοήθεια του Απόστολου Αποστολίδη, επιμέλεια κίνησης: όλη η ομάδα, με τη βοήθεια της Ελίζας Γκιλιοπούλου, μακιγιάζ: Μελίνα Γλαντζή, βίντεο: Κώστας Καρύδας, κατασκευή κοστουμιού: Φούλη Βουτσά. Ερμηνεία: Αναστάσης - Δημήτρης Ροϊλός.
Πληροφορίες
Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου: Γεωργίου Ζωγράφου 17 (είσοδος από Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου), Ζωγράφου – Αθήνα, τηλ.: 210 7713802. Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Τιμές εισιτηρίων: 5 ευρώ.
