Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «τηλεπάθεια», καθώς αφορά την άμεση επικοινωνία μεταξύ δύο εγκεφάλων. Επιστήμονες του πανεπιστημίου Duke συνέδεσαν τους εγκεφάλους δύο ποντικών και έδειξαν ότι σήματα από τον εγκέφαλο του ενός μπορούσαν να βοηθήσουν τον εγκέφαλο του άλλου να λύσει ένα πρόβλημα με το οποίο ερχόταν αντιμέτωπος για πρώτη φορά.
Οι δύο ποντικοί βρίσκονταν σε διαφορετικά κλουβιά, οπότε και το ενδεχόμενο επικοινωνίας τους με κάποιον άλλον τρόπο πέραν των ηλεκτροδίων που είχαν τοποθετηθεί στους εγκεφάλους τους αποκλείστηκε- για την ακρίβεια, η δοκιμή ήταν επιτυχής ακόμα και αν η απόσταση μεταξύ τους ήταν τεράστια, καθώς σε κάποια πειράματα ο ένας βρισκόταν στη Βόρεια Καρολίνα (στο πανεπιστήμιο Duke) και ο άλλος στη Βραζιλία (IINN-ELS- Instituto Internacional de Neurociências de Natal Edmond e Lily Safra).
Ο ελληνικής καταγωγής νευροεπιστήμονας Μιγκέλ Νικολέλης, του πανεπιστημίου Duke, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας, κάνει λόγο για δημιουργία μίας υπολογιστικής μονάδας που αποτελείται από δύο εγκεφάλους. Ο Νικολέλης είναι γνωστός για τη δουλειά του πάνω στην ανάπτυξη τρόπων αλληλεπίδρασης εγκεφάλων και μηχανών και θεωρεί ότι η συγκεκριμένη έρευνα μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μελλοντικές θεραπευτικές μεθόδους, που θα επαναφέρουν λειτουργίες όπως η ομιλία και η κίνηση μετά από εγκεφαλικά ή τραυματισμούς. Πρόσφατα, η ομάδα του κατάφερε να δημιουργήσει και μία τεχνητή αίσθηση «αφής» σε πιθήκους, καθώς και να δώσει σε ποντικούς τη δυνατότητα αντίληψης υπέρυθρου φωτός (που κανονικά θα τους ήταν αόρατο).
Επί της προκειμένης, τοποθετήθηκαν ηλεκτρόδια σε δύο τομείς των εγκεφάλων των πειραματόζωων- ο ένας έχει να κάνει με το σχεδιασμό κινήσεων και ο άλλος με την αίσθηση της αφής. Στη συνέχεια εκπαίδευσαν τη μία ομάδα σε «ιδιαίτερες» διαδρομές/διαδικασίες, στο πλαίσιο των οποίων οι ποντικοί έπρεπε να μάθουν να «ανιχνεύουν» το περιβάλλον τους για να κερδίσουν την ανταμοιβή τους. Όταν επετεύχθη βαθμός επιτυχίας 95%, καταγράφηκαν τα σήματα από τους εγκεφάλους των εκπαιδευμένων ποντικών, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τον «επηρεασμό» μίας ομάδας ανεκπαίδευτων.
Το αποτέλεσμα ήταν να βελτιωθούν οι επιδόσεις τους στις «αποστολές» τους αισθητά. Συγκεκριμένα, η πρώτη ομάδα εκπαιδεύτηκε να διαλέγει μεταξύ δύο μοχλών (ένας αριστερά και ένας δεξιά), παρακολουθώντας το φως από δύο LED. Εάν ο ποντικός πατούσε το σωστό μοχλό (τον οποίο υποδείκνυε το φως της μίας LED, που αναβόσβηνε γρήγορα ή αργά, ανάλογα αν ήταν ο δεξιός ή ο αριστερός μοχλός), ανταμειβόταν με νερό.
Στη δεύτερη περίπτωση, των «ανεκπαίδευτων», δεν υπήρχε ένδειξη από τις LED, ωστόσο οι ποντικοί διάλεγαν το σωστό μοχλό στο 54% των περιπτώσεων, βασιζόμενοι στα στοιχεία από τους εγκεφάλους των πρώτων. Επίσης, έγιναν πειράματα που αφορούσαν τον ερεθισμό και χειρισμό των μουστακιών των πειραματοζώων, που χρησιμοποιούνται για να γίνει αντιληπτό πόσο μεγάλο είναι ένα άνοιγμα. Και σε αυτή την περίπτωση, οι δεύτεροι, ανεκπαίδευτοι ποντικοί είχαν ποσοστό επιτυχίας 62%, χάρη στα δεδομένα από τους πρώτους.
Σύμφωνα με τον Νικολέλη, τα πειραματόζωα έμαθαν να κάνουν υπολογισμούς βασιζόμενα σε αμοιβαίες εμπειρίες, δημιουργώντας έναν εξελισσόμενο «υπολογιστή». Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports και αποτελεί αναμφισβήτητα ένα «νέο σύνορο» πάνω στην σχετική τεχνολογία, καθώς θα μπορούσε εν δυνάμει να οδηγήσει στη λειτουργία ενός «οργανικού» υπολογιστή ο οποίος υπολογίζει βάσει «εμπειριών».
