Δηλαδή ό,τι καλύτερο έχει να απαντήσει η πολιτική ηγεσία στην κρίσιμη συγκυρία είναι οι εκλογές; Προφανώς οι λύσεις στις χώρες με δημοκρατικό πολίτευμα δίνονται μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Οι οποίες, όμως, δεν μπορούν να γίνουν αυτοσκοπός.
Οταν, μάλιστα, ουδείς μπορεί να δώσει πειστική απάντηση στα ερωτήματα «τι έχει αλλάξει σε σχέση με τα δεδομένα που ίσχυαν ένα χρόνο πριν σε βαθμό που να δικαιολογεί μια νέα εκλογική αναμέτρηση; Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι μια κυβέρνηση που θα προέκυπτε από καινούργια εκλογική διαδικασία;».
Ασφαλώς όσοι θα θελήσουν να πάρουν θέση στο ενδεχόμενο ενός εκλογικού σκηνικού θα έχουν να παραθέσουν επιχειρήματα που θα αποποιούνται και θα αποδίδουν ευθύνες. Ομως, η βασική απορία δεν θα διαλυθεί: Πρόκειται για στρατηγική που στόχο έχει να βελτιώσει την κατάσταση της χώρας ή για προσωπική στρατηγική που έχει να κάνει μόνο -και για άλλη μια φορά- με τις ατομικές επιδιώξεις και τα κομματικά οφέλη των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής;
Προφανώς, στη διακυβέρνηση της χώρας εκείνο που μετρά είναι το αποτέλεσμα και όχι οι προθέσεις. Οσο και αν προσπαθήσει η κυβερνητική επιχειρηματολογία να μας πείσει για την ορθότητα των επιλογών της στο θέμα της ΕΡΤ, δεν θα μπορέσει να αποσπάσει σκέψεις συμπάθειας. Και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο: Πώς να θεωρηθούν σωστές οι επιλογές που έγιναν, αν αυτές οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, από τις οποίες δεν αναμένεται να προκύψουν λύσεις σε αδιέξοδα;
Η πρόθεση εφαρμογής μεταρρυθμιστικής και εξυγιαντικής διαδικασίας στην περίπτωση της ΕΡΤ -η οποία ήταν επιβεβλημένο να υλοποιηθεί και σε μεγάλη έκταση- δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τους κάκιστους χειρισμούς, οι οποίοι τελικά μπορούν να οδηγήσουν σε αντίθετο αποτέλεσμα. Και όταν μιλά κανείς για προβληματικές κυβερνητικές επιλογές, είναι σαφές ότι αναφέρεται σε συλλογική ευθύνη. Η κυβέρνηση δεν είναι μονοκομματική αλλά τρικομματική και το αποτέλεσμα βαρύνει αναλογικά όσους συμμετέχουν σε αυτήν, λόγω των πράξεων που έκαναν ή όσων απέφυγαν να κάνουν.
Θα μπορούσε να ήταν ένα κακόγουστο αστείο, αν δεν ήταν μια τραγική επίδειξη πλήρους αδιαφορίας. Εκλογές σε αυτό το χρονικό σημείο είναι βέβαιο ότι δεν θα προσέφεραν καμία υπηρεσία στη χώρα. Θα σηματοδοτούσαν άρση των όποιων θετικών αποτελεσμάτων μπορούν να προκύψουν από τη σκληρή και ακριβοπληρωμένη λιτότητα και δεν θα απέδιδαν τη δυναμική μιας τελείως εναλλακτικής πολιτικής.
Αναρωτιέται κανείς ποιος από το σημερινό πολιτικό σκηνικό αισθάνεται τόσο άνετα με το βαθμό στον οποίο έχουμε επιτύχει την υπέρβαση της οικονομικής κρίσης, ώστε να βρει το κουράγιο να αναζητήσει πειραματισμούς και ακροβασίες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
