Οι πάγοι της Ανταρκτικής Χερσονήσου λιώνουν ταχύτερα από κάθε άλλη φορά την τελευταία χιλιετία, κατά τους θερινούς μήνες. Αυτό υποστηρίζουν ότι κατάφεραν να δείξουν για πρώτη φορά επιστήμονες από τη Βρετανική Ερευνητική Ομάδα της Ανταρκτικής (British Antarctic Survey – BAS) κι το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας στη νέα έκθεσή τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Geoscience.
Η Ανταρκτική Χερσόνησος είναι η μεγαλύτερη και ψηλότερη στην ήπειρο της Ανταρκτικής. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη ήπειρο, οι πάγοι της χερσονήσου λιώνουν – λιγότερο ή περισσότερο – κάθε καλοκαίρι. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ρυθμοί της τήξης αυξάνονται, καθώς μέσα σε μισό αιώνα η θερμοκρασία έχει σημειώσει μεγαλύτερη άνοδο σε σχέση με κάθε άλλη περιοχή του νοτίου ημισφαιρίου και πενταπλάσια από τον παγκόσμιο μέσο όρο.
Η Νέριλι Έιμπραμ και η ομάδα της μελέτησαν πυρήνα πάγου, τον οποίο συνέλεξαν από βάθος 364 μέτρων στη νήσο Τζέιμς Ρος, στο βόρειο άκρο της χερσονήσου, προκειμένου να συγκρίνουν τα σημερινά επίπεδα τήξης λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές θερμοκρασίας του παρελθόντος. Είδαν ότι, αν και η θερμοκρασία έχει ανεβεί κατά 1,6 βαθμό Κελσίου μέσα σε 600 χρόνια, οι ρυθμοί τήξης αυξήθηκαν έως και 10 φορές τον τελευταίο μισό αιώνα.
«Αυτό αποτελεί οπωσδήποτε ένδειξη ότι το κλίμα και το περιβάλλον αλλάζουν σε αυτήν την τοποθεσία της Ανταρκτικής», τόνισε η Έιμπραμ μιλώντας στο Reuters, κάτι που κατά την ίδια δείχνει ότι οι ρυθμοί τήξης αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς μόλις η θερμοκρασία φθάσει σε ένα «σημείο καμπής». «Μόλις το κλίμα φθάσει στο επίπεδο, όπου αρχίζει να ξεπερνά τους 0 βαθμούς Κελσίου, η τήξη που θα προκληθεί θα είναι πολύ ευαίσθητη σε κάθε περαιτέρω αύξηση θερμοκρασίας», εξήγησε η ερευνήτρια.
Πρόσφατες δορυφορικές φωτογραφίες έδειχναν περισσότερο θαλάσσιο πάγο από ποτέ άλλοτε στην ήπειρο της Ανταρκτικής, κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ολλανδοί ερευνητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι το φαινόμενο προκαλείται από στήλες γλυκού νερού, οι οποίες προέρχονται από την τήξη των πάγων κάτω από τις παγοκρηπίδες της Ανταρκτικής. Καθώς το νερό που προκύπτει από την τήξη έχει μικρότερη πυκνότητα, καταλήγει και συσσωρεύεται στο ανώτερο επίπεδο του ωκεανού, όπου και ψύχεται εκ νέου.
Οι ίδιοι σημείωναν ότι, παρά την επέκταση του επιφανειακού πάγου, η ήπειρος χάνει μάζα με ρυθμούς μεγαλύτερους των 275 γιγατόνων ετησίως, όπως έχουν καταδείξει δορυφορικές μετρήσεις. Αυτό, κατά τους επιστήμονες, συμφωνεί με τις προβλέψεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή.
