Με διάχυτο το πνεύμα της αλληλεγγύης, του μοιράσματος και της ανταλλαγής, που αποδεικνύεται τόσο αναγκαίο στη σύγχρονη πραγματικότητά μας, η τέχνη έρχεται να «ενσαρκώσει» τον σημαντικό ρόλο της στην κοινωνία.

Εξελισσόμενο σε δύο φάσεις, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, το καλλιτεχνικό – κοινωνικό εγχείρημα της εικαστικού και ιστορικού τέχνης, Ελένης Πολυχρονάτου, με τίτλο «Κρεμάστρες του δημόσιου χώρου» ή «Το σύμβολο της αμοιβαιότητας», παρουσιάζεται στον εκθεσιακό χώρο Red Dot, έως τις 17 Μαρτίου. Κατόπιν, θα συνεχίσει με την τοποθέτησή του σε 12 επιλεγμένα σημεία, στον δημόσιο χώρο του Δήμου Κορυδαλλού και στον άξονα ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων (Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων).

«Κρεμάστρες του δημόσιου χώρου»

Ως μία ιδέα κοινωνικής τέχνης και μία δημιουργία δημόσιου χαρακτήρα με κοινωνική απήχηση, όπως σημειώνει η δημιουργός του: «Το έργο αυτό έχει σαν σκοπό τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, υλοποιημένου με ένα λειτουργικό τρόπο, με γνώμονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Στο project «Κρεμάστρες του δημόσιου χώρου» παρουσιάζεται ένα μοντέλο - αντικείμενο κοινής χρήσης, φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι κάτοικοι των πόλεων να μπορούν να το χρησιμοποιούν.

Στο project «Κρεμάστρες του δημόσιου χώρου» παρουσιάζεται ένα μοντέλο - αντικείμενο κοινής χρήσης, κατασκευασμένο από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά, φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι κάτοικοι των πόλεων να μπορούν να το χρησιμοποιούν. Τα μέρη του αντικειμένου μπορούν να συναρμολογηθούν - με ποικίλους τρόπους και από τον καθένα από εμάς - πάνω στη βασική μορφή. Το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ζωντανό γλυπτό», το οποίο οφείλει να προσφέρει μια λειτουργία στην κοινότητα, μεταμορφώνοντας τον δημόσιο χώρο από μια εικόνα βαρβαρότητας σε μια εικόνα τρυφερότητας.

Δύο έννοιες, οι οποίες αποδίδουν την ιδιότητα που παρουσιάζει το project, είναι η ρευστότητα και η συλλογικότητα.  Οι «Κρεμάστρες του δημόσιου χώρου» ή « το σύμβολο της αμοιβαιότητας» δεν χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο απλώς ως «εκθεσιακό» χώρο.  Είναι μια μορφή τέχνης, που διαμορφώνεται μέσα από τη συμμετοχή των διάφορων χρηστών και, κατά συνέπεια, δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε χρήστης έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο έργο - βασικό μοντέλο, αλλάζοντας πολλές φορές την όψη και τη λειτουργία του.

Κάτω από τις νέες κοινωνικές εξελίξεις, τίθεται εντονότερα ένα πολλαπλό ερώτημα για το ποια είναι η κοινωνική ευθύνη του καλλιτέχνη, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στην κοινωνία, αν η τέχνη είναι ευεργετική ή όχι και αν μπορεί να οδηγηθεί, ώστε να είναι. Στις μέρες μας, πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα και έχουν θέσει τις βάσεις για μια τέχνη με κοινωνικό χαρακτήρα, που απευθύνεται στο ευρύ κοινό και την άμεση σχέση του καλλιτέχνη με τους συνανθρώπους του.

Ο Mikel Dufrenne έχει αναφέρει ότι «σε αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο, σε αυτόν τον κόσμο της αθλιότητας, του καταναγκασμού και της καταπίεσης, διαφαίνεται κάποια λάμψη με την τέχνη, με τη δύναμη και τη μαγεία της τέχνης» και ο Robert Irwin έχει υπογραμμίσει ότι «ίσως ο μελλοντικός ρόλος του καλλιτέχνη θα είναι να δρα άμεσα ως ο ρυθμιστής των ποιοτήτων της ζωής μας. Ποιότητα, όχι με την έννοια του συμπληρωματικού, όπως είναι τώρα, αλλά με εκείνη του κριτηρίου για όλα τα ζητήματα του σχεδιασμού».

Οι καλλιτέχνες

Η ιδέα και η λειτουργία της παρουσιάζεται στην έκθεση 12 διαφορετικών εκδοχών του ίδιου μοντέλου, από τους καλλιτέχνες της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών: Ζωή Αρβανίτη, Πολυάννα Βλατή, Τζίμη Ευθυμίου, Λοΐζο Λοΐζου, Μαρία Μυθιμάκη, Ellena Pili, Αφροδίτη Σαρταμπάκου, Στέφανο Σουβατζόγλου, Δημήτρη Τσιανζή και Γιάννη Χωριατέλλη.

Πληροφορίες

Red Dot, Ευμολπιδών 24 & Τριπτολέμου – Γκάζι, τηλ.: 210 3411725.