Η ηθοποιός Πέμη Ζούνη ακροβατεί στα όρια της ανθρώπινης φύσης και ισορροπώντας  στο σκοτεινό μεταίχμιο του πιο ακραίου τρόμου και της πιο βαθιάς αγάπης, μας μιλά για την παράσταση «Historia de un amor ή Τα μυρμήγκια».

Το έργο του Θανάση Τριαρίδη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Olvio, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Ένας πελάτης και μία πόρνη πολυτελείας, που ειδικεύεται σε σαδομαζοχιστικά «παιχνίδια», βρίσκονται παγιδευμένοι, δεμένοι στα κάγκελα ενός τεράστιου κρεβατιού, μετά από μία «απροσεξία». Και τότε, αρχίζει ο εφιάλτης τους, καθώς σε λίγο θα έρθουν τα μυρμήγκια του δάσους να τους κατασπαράξουν...

Αναλαμβάνοντας  - με τον  Κώστα Φιλίππογλου - τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία  μιας «συντελειακής» σχέσης, σε αυτήν τη σκληρή ιστορία για την αναζήτηση του έρωτα χωρίς όρια, η Πέμη Ζούνη μιλά για το έργο, τον έρωτα και τις ακρότητες  της ανθρώπινης φύσης.

Πώς υφαίνεται ο ιστός του έργου;

GEORGE ALEXANDRAKIS

Δυο άνθρωποι, απομονωμένοι σε ένα σπίτι στην ερημιά. Με μια μυστική συμφωνία που αποκαλύπτεται βαθμιαία. Αποφασισμένοι να παίξουν επικίνδυνα. Το όριο μετατίθεται συνεχώς. Ανοίγονται στον ίλιγγο του «όλα είναι πιθανά». Μπορεί και ο θάνατος. Μπορεί και η αγάπη. Αυτοσχεδιάζουν, προσπαθώντας να πλάσουν ο ένας τον άλλον. Αλλά ο άλλος αντιστέκεται. Και βάζει εμπόδια ισχυρότερα. Κάτι σαν διανοητικό σκάκι, όπου ο βασιλιάς είναι η ίδια η ζωή του καθένα. Κυριολεκτικά.

Με τι έρχονται αντιμέτωποι οι ήρωες του;

Με μια πραγματική συνθήκη σωματικού εγκλωβισμού, την οποία προκαλούν οι ίδιοι. Ουσιαστικά, όμως, έρχονται αντιμέτωποι με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ρόλου σας;

GEORGE ALEXANDRAKIS

Η σκληρότητα, ο ψυχικός σαδομαζοχισμός, η εσωτερική αστάθεια. Αλλά και η γενναιότητα, η τρυφερότητα. Δύσβατη διαδρομή. Με εξισορρόπηση σε λεπτό σκοινί. Δεν ξέρω αν ολοκληρώνεται ποτέ ένας τέτοιος ρόλος. Αν, δηλαδή, μπορείς να καταλήξεις ότι τον βρήκες!

Πώς συνδυάζεται ο ακραίος τρόμος με τη βαθιά αγάπη;

Είναι γνωστό ότι τα άκρα τείνουν πάντα να αγγιχτούν, να μοιάσουν. Αγάπη - μίσος, φόβος - θάρρος, στην ακραία τους μορφή, φλερτάρουν με την αλλαγή θέσης. Δεν είναι διανοητικό εφεύρημα αυτό,  απλώς δε βιώνεται σχεδόν ποτέ. Η ζωή μας, συνήθως, κινείται σε μικρότερα και ασφαλή μεγέθη. Ωστόσο, τα άκρα υπάρχουν.  Στο συγκεκριμένο έργο, οι ήρωες αποφασίζουν να ακολουθήσουν μια διαδρομή μη συμβατική. Και είναι έτοιμοι να κινδυνέψουν πραγματικά, για να βιώσουν τον ορισμό της αγάπης: όχι μόνο να πεθαίνεις μαζί με τον άλλον, αλλά να πιστεύεις στον φονιά σου. Είναι μια ιδέα, που βασάνισε πολλούς δημιουργούς τον 19ο αιώνα.

Πιστεύετε ότι στον έρωτα επιτρέπονται όλα;

Φαντάζεστε να υπήρχε κατάλογος επιτρεπομένων και απαγορευμένων; Ο έρωτας είναι  η μόνη περιοχή, όπου η βούλησή μας εκφράζεται - πρέπει να εκφράζεται - εντελώς ελεύθερα. Τα όρια τα βάζουμε εμείς. Σύμφωνα με τις αντοχές μας. Κανείς άλλος.

Τι θεωρείτε ακραίο και ανεπίτρεπτο σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, στο όνομα της οικονομικής κρίσης;

Ακραία και ανεπίτρεπτη είναι πάντα η εκμετάλλευση των πιο αδύναμων, για οποιονδήποτε λόγο ή με οποιαδήποτε δικαιολογία. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, ούτε τη συγκεκριμένη κρίση. Δυστυχώς,  η ιστορία της ανθρωπότητας δε μας αφήνει να αισιοδοξήσουμε ότι αυτή η εκμετάλλευση θα πάψει να υπάρχει. Το ανθρώπινο είδος έχει αναπτύξει μεγαλειώδεις αρετές, αλλά η κακή πλευρά του μοιάζει να υπερισχύει, προκαλώντας κρίσεις και δυστυχία παγκοσμίως.

Στην παράσταση εξετάζεται το αν μέσα από τη φρίκη, μπορεί να έρθει η ένωση των ανθρώπων. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μέσα από τη φρίκη της σύγχρονης πραγματικότητάς μας;

Την ένωση των ανθρώπων δεν μπορεί να την εμποδίσει τίποτα. Μόνο η παραίτηση των ίδιων. Συνταρακτικό παράδειγμα,  οι μαρτυρίες από το Αουσβιτς. Τα βλέμματα και οι ψυχές που συναντήθηκαν πίσω από τα συρματοπλέγματα. Αν μιλάμε για τοπίο φρίκης που νικήθηκε, δεν μπορώ να συλλάβω κάτι μεγαλύτερο.

Τι σας εμπνέει ελπίδα και αισιοδοξία για μια καινούρια αρχή;

Οι αστείρευτες διανοητικές και ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου, οι οποίες διεγείρονται σε κάθε ακραία στιγμή. Και πάντα μας ξαφνιάζουν. Στις μεγάλες κρίσεις, οι άνθρωποι θυμούνται τα - θαμμένα κάποτε – μεγάλα μυστικά τους. Το θάρρος, την αλληλεγγύη, την ομορφιά των σχέσεων, τον στοχασμό για τις αξίες.  Από εκεί θα ξαναγίνει η αρχή.

Ταυτότητα παράστασης: σκηνοθεσία – ερμηνεία: Πέμη Ζούνη -  Κώστας Φιλίππογλου, σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, κοστούμια: Μανώλης Γαλετάκης, φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, φωτογραφίες: George Alexandrakis, Art work: Amarildo Topalis, βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καμένου, παραγωγός: Ρούλα Νικολάου, παραγωγή: Fidelite Productions.

Πληροφορίες

Θέατρο Olvio, Ιεράς οδού 67 & Φαλαισίας 7 -  Βοτανικός (μετρό Κεραμεικός), τηλ.: 210 3414118 (16.00 - 20.00). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη: 20:00, Παρασκευή και Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 19:00. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, μειωμένο, σύλλογοι: 12 ευρώ, φοιτητικό, κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ: 10 ευρώ,  ΑΜΕΑ και σπουδαστές σχολών θεάτρου: 7 ευρώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ - [email protected]