Η χθεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών έδωσε ορισμένα νέα δεδομένα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το μέλλον των αγροτικών κινητοποιήσεων, όμως δεν είναι γνωστό για πόσο ακόμη θα συνεχιστεί το αγροτικό θρίλερ. Αυτό που προτάσσει την εικόνα των τρακτέρ με τις αναμμένες μηχανές να παραμένουν σε ετοιμότητα δίπλα στις εθνικές οδούς, δηλώνοντας με την παρουσία τους ότι οι αγρότες είναι έτοιμοι να κλείσουν τους δρόμους, είτε για να υπερασπίσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους είτε για «να μετατρέψουν τον αγώνα τους σε αγώνα όλης της κοινωνίας, αποφεύγοντας τους κοινωνικούς αυτοματισμούς», όπως τους παρότρυνε η αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο κατάλογος των αιτημάτων των αγροτικών κινητοποιήσεων είναι μακρύς και πλούσιος. Μια πρόχειρη καταγραφή αναδεικνύει την ποικιλία: αύξηση αποζημιώσεων, μείωση εγγυημένων τιμών, αύξηση επιδοτήσεων, μείωση φόρων, αύξηση αφορολογήτων, κατάργηση εισφορών, αύξηση συντάξεων, πληρωμή εγγυήσεων, μείωση τιμής ρεύματος, εκτροπή Αχελώου.
Περιλαμβάνει τα πάντα ή, μάλλον, σχεδόν τα πάντα. Διότι από τη μακρά λίστα των περισσότερων των δεκαπέντε αιτημάτων απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά σε θέματα όπως η αποκατάσταση της γεωργικής έρευνας, οι επιδόσεις της οποίας είναι πλέον μηδενικές. Ή ακόμη η επίκληση της ανάγκης για πληροφόρηση στην επιλογή νέων γεωργικών καλλιεργειών, που θα βελτίωναν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής παραγωγής και θα οδηγούσαν σε καλλιέργειες ικανές να βγάλουν και τους αγρότες αλλά και τη χώρα από τα αναπτυξιακά αδιέξοδα. Δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά που να δείχνει ότι θέλει να αντιμετωπίσει την αγροτική δραστηριότητα ως κάτι διαφορετικό από μια κρατικοπροστατευόμενη και επιδοτούμενη απασχόληση.
Οταν στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου αναζητούν τρόπους να αξιοποιήσουν καλύτερα τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, ώστε να αντιμετωπίσουν τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, στην Ελλάδα, μια κατά παράδοση αγροτική χώρα με άριστες φυσικές συνθήκες, εξακολουθούμε να στηρίζουμε την αγροτική παραγωγή στο σύστημα των κοινοτικών επιδοτήσεων, το οποίο από τη δεκαετία του 1980 και μετά δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να δημιουργήσει μια στρατιά «παροπλισμένων αγροτών», χωρίς να έχουν οι ίδιοι την ευθύνη για αυτό. Η στάση του επίσημου κράτους ήταν, όπως και σε πλειάδα άλλων θεμάτων, κοντόθωρη και προσαρμοσμένη στις βραχυπρόθεσμες κομματικές ανάγκες ικανοποίησης της εκλογικής πελατείας.
Πόσα από τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν εισρεύσει στη χώρα υπό μορφή αγροτικών κοινοτικών επιδοτήσεων χρησιμοποιήθηκαν από τη δεκαετία του '80 έως τώρα για να ενισχυθεί ουσιαστικά η ελληνική παραγωγή ως προς την ανταγωνιστικότητά της, τη βελτίωση του κόστους παραγωγής, την επιλογή των κατάλληλων καλλιεργειών, την έρευνα; Ουδείς γνωρίζει, και οι αγροτικές κινητοποιήσεις ακουμπούν στις πιεστικές ανάγκες μιας σκληρής εποχής λιτότητας, αλλά δεν αναζητούν απαντήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
