Βρετανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τον εντοπισμό, στο δυτικό Αρκτικό Ωκεανό, μιας τεράστιας «λίμνης» γλυκού νερού που όλο και εξαπλώνεται και η οποία θα μπορούσε να επιβραδύνει ένα ωκεάνιο ρεύμα προερχόμενο από το Ρεύμα του Κόλπου, κάτι που όπως λένε θα είχε ως αποτέλεσμα την πτώση των θερμοκρασιών στην Ευρώπη.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου και το βρετανικό Εθνικό Κέντρο Ωκεανογραφίας μελέτησαν με τη βοήθεια δορυφόρων τη στάθμη της επιφάνειας της θάλασσας τη δεκαπενταετία 1995-2010. Βρήκαν ότι από το 2002 έως το 2010 έχει ανεβεί κατά περίπου 15 εκατοστά, κάτι που μεταφράζεται σε τουλάχιστον 8.000 κυβικά χιλιόμετρα γλυκού νερού επιπλέον και ισοδυναμεί με περίπου το 10% του γλυκού νερού που υπάρχει στον Αρκτικό Ωκεανό. Ο όγκος αυτός όλο και αυξάνεται με το λιώσιμο των πάγων, αλλά και με τα ύδατα ποταμών που καταλήγουν στον ωκεανό.
Η άνοδος της στάθμης αποδίδεται εν μέρει στους ισχυρούς ανέμους, οι οποίοι επιταχύνουν το μεγάλο ωκεάνιο ρεύμα Beaufort Gyre (Γύρος του Μποφόρ), βόρεια της Αλάσκα, «φουσκώνοντας» τη θάλασσα, όπως αναφέρουν οι επιστήμονες στην επιθεώρηση Nature Geoscience. «Στο δυτικό Αρκτικό Ωκεανό, το Beaufort Gyre τροφοδοτείται από μια μόνιμη αντικυκλωνική κυκλοφορία του αέρα», εξηγεί η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Δρ. Κάθριν Ζιλ από το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου. «Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει τα ύδατα, κάνοντάς τα να συσσωρεύονται στο κέντρο του γύρου δημιουργώντας ένα 'θόλο' στην επιφάνεια της θάλασσας».
Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι φυσικοί ρυθμοί του Γύρου του Μποφόρ επηρεάζονται και από την παγκόσμια υπερθέρμανση, κάτι που θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για την ωκεάνια κυκλοφορία και για την άνοδο της στάθμης των υδάτων. Από κλιματικά μοντέλα προκύπτει επίσης ότι ο θόλος, στον οποίο αναφέρεται η Δρ. Ζιλ, ενδέχεται να οφείλεται στον άνεμο που φυσά στην επιφάνεια της θάλασσας, αν και δεν έχουν γίνει εκτενείς μελέτες που να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.
Όπως γράφουν στην έκθεσή τους οι επιστήμονες, εάν ο άνεμος αλλάξει διεύθυνση, όπως συνέβη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και για περίπου δέκα χρόνια, η «λίμνη» του γλυκού νερού θα μπορούσε να επεκταθεί στον Αρκτικό Ωκεανό ή ακόμη και να εξαπλωθεί στο Βόρειο Ατλαντικό. Κάτι τέτοιο θα διατάρασσε τα ρεύματα που διαμορφώνουν τις καιρικές συνθήκες στην Ευρώπη με το να φέρνουν θερμά ύδατα από τους τροπικούς, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα οι θερμοκρασίες να είναι πιο ήπιες σε σχέση με χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια γεωγραφικά πλάτη.
