Από το 1990 μέχρι σήμερα, δεκάδες είδη θαλάσσιων θηλαστικών, ανάμεσά τους φώκιες και είδη δελφινιών, έχουν θανατωθεί για να φαγωθούν σε 114 χώρες, αποκαλύπτουν τα αποτελέσματα νέας μελέτης. Σύμφωνα με τους ερευνητές, από τη δεκαετία του 1970 η τάση αυτή γίνεται σταδιακά εντονότερη, ιδιαίτερα σε παραθαλάσσιες περιοχές και σε κοινότητες κοντά στις εκβολές ποταμών.
Η έκθεση της Wildlife Conservation Society και της Okapi Wildlife Associates, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Biological Conservation, βασίζεται σε 900 πηγές. Από αυτές προκύπτει ότι από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα, τουλάχιστον ένα από 87 θαλάσσια θηλαστικά έχει καταναλωθεί στις περισσότερες χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και σπάνια είδη όπως το ποταμίσιο δελφίνι της Νότιας Ασίας, το δελφίνι της Χιλής και το μαυροδέλφινο. Στα θηλαστικά που έχουν καταναλωθεί περιλαμβάνονται επίσης μανάτοι, φώκιες, θαλάσσιοι λέοντες, ακόμη και μια πολική αρκούδα.
Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, τα ζώα αυτά πέφτουν συνήθως θύματα κυνηγών ή ακόμη και αλιευτικών στόλων, που συχνά τα αιχμαλωτίζουν κατά λάθος. Και ενώ στην περίπτωση μεγάλων θηλαστικών όπως οι φάλαινες «υπάρχουν οι διεθνείς ρυθμιστικές αρχές που παρακολουθούν την κατάσταση των πληθυσμών και ελέγχουν το κυνήγι» τους, όπως επισημαίνει ο ερευνητής Μάρτιν Ρόμπαρντς, «αυτά τα είδη αποτελούν μόνο ένα ποσοστό των θαλάσσιων θηλαστικών που πολλές φορές πιάνονται ακουσίως, αλλά και εκουσίως χωρίς να υπάρχει τρόπος να δούμε εάν κάτι τέτοιο είναι βιώσιμο».
Θαλάσσια... είδη πολυτελείας
Κάποια είδη, όπως το ντιγκόνγκ που συγγενεύει με το μανάτο, μπαίνουν στο στόχαστρο των ψαράδων καθώς σε κάποιες περιοχές το κρέας τους θεωρείται πρώτης τάξεως λιχουδιά...
Όπως όμως γράφουν οι επιστήμονες, σε πολλές περιπτώσεις θαλάσσια θηλαστικά που πιάνονται κατά λάθος στα δίχτυα ψαράδων, καταλήγουν στο πιάτο των κατοίκων φτωχών περιοχών, οι οποίοι πιθανότατα δεν γνωρίζουν καν τι τρώνε. «Το υβοδέλφινο του Ατλαντικού είναι ίσως το σπανιότερο θηλαστικό στην περιοχή της λεκάνης του Κονγκό, όμως λίγοι το έχουν ακουστά γιατί οι ψαράδες το τρώνε οδηγώντας το στην εξαφάνιση», εξηγεί ο Τιμ Κόλινς της WCS, ο οποίος συμμετέχει σε προγράμματα ενημέρωσης των ντόπιων με απώτερο στόχο τη διατήρηση τέτοιων ειδών.
«Προφανώς και υπάρχει ανάγκη να βελτιωθεί ο έλεγχος ειδών όπως το υβοδέλφινο του Ατλαντικού ή το κινέζικο λευκό δελφίνι», λέει ο Χάουαρντ Ρόζενμπαουμ της WCS. «Σε πολλές απομονωμένες περιοχές και αρκετές χώρες, είναι πιο άμεση η ανάγκη να κατανοήσουμε τα κίνητρα πίσω από την κατανάλωση θαλάσσιων θηλαστικών και να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση με στόχο την ανάπτυξη λύσεων για την προστασία τους».
