Πόσο αποδοτικές είναι οι κινήσεις των ουραγκοτάγκων; Πόση ενέργεια καταναλώνουν οι ίδιοι και άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά όταν κινούνται στο φυσικό τους περιβάλλον, σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και πηδώντας από το ένα κλαδί στο άλλο; Πώς θα επηρεαστούν οι μετακινήσεις τους από την κλιματική αλλαγή και την αποψίλωση των δασών;
Αναζητώντας απαντήσεις, επιστήμονες κατέφυγαν στο - κατά μία έννοια- ανθρώπινο ισοδύναμο των ουραγκοτάγκων, σε ό,τι αφορά την κίνηση: τους αθλητές του παρκούρ, της θεαματικής τέχνης που «γεννήθηκε» στα προάστια του Παρισιού και γρήγορα κέρδισε χιλιάδες «πιστούς» σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ παρακολούθησαν 20 επαγγελματίες παρκουρίστες την ώρα που επιδίδονταν στην αγαπημένη τους συνήθεια: την υπερπήδηση εμποδίων, όχι σε αστικό περιβάλλον, αλλά σε συνθήκες εργαστηρίου. Τους ζήτησαν να πηδούν και να σκαρφαλώνουν χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια, ενώ εκείνοι μετρούσαν πόσο οξυγόνο κατανάλωναν.
Οι βιολόγοι είδαν ότι πολλές από τις κινήσεις που κάνουν οι αθλητές χρησιμοποιώντας και τα τέσσερα άκρα τους, μιμούνται με φυσικό τρόπο αυτές των ουραγκοτάγκων, οι οποίοι κινούνται στα τροπικά δάση με την ώθηση που τους δίνει το ίδιο τους το σώμα.
«Οι παρκουρίστες προσπαθούν να κινούνται όσο πιο αποδοτικά και ομαλά μπορούν στο περιβάλλον τους», λέει η επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας Δρ. Σουζάνα Θορπ. «Αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν και οι ουραγκοτάγκοι μέσα στο δάσος - ένα περίπλοκο περιβάλλον με πολλά κενά ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων και αρκετούς ανοιχτούς χώρους- χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια για να φθάσουν στην τροφή τους».
Αν και το ύψος των ουραγκοτάγκων φθάνει μόλις το 1,20, το άνοιγμα των χεριών τους ξεπερνά τα 2 μέτρα, ενώ ζυγίζουν έως και 80 κιλά. Μοιράζονται με τον άνθρωπο το 97% των γονιδίων τους και περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους πάνω στα δέντρα τροπικών δασών, τρώγοντας φρούτα.
Ο ουραγκοτάγκος του Βόρνεο περιλαμβάνεται στην «κόκκινη λίστα» των απειλούμενων ειδών. Η Δρ. Θορπ λέει ότι η μελέτη θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει στη διατήρησή του, μέσω της επανεισαγωγής του στην άγρια φύση. «Όσο περισσότερο κατανοούμε την αλληλεπίδραση του ζώου με το περιβάλλον του, τόσο αποτελεσματικότερα μπορούμε να το προστατεύσουμε», εξηγεί η ερευνήτρια, προσθέτοντας ότι τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και για τη βελτίωση της απόδοσης των αθλητών.
