Για πολλές εβδομάδες, η γαλλική προεκλογική εκστρατεία έμοιαζε μάλλον βαρετή και προβλέψιμη. Ηταν επιπλέον γαλλοκεντρική: κανείς υποψήφιος δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει ότι υπάρχει ο έξω κόσμος, η Ευρώπη και τα οικονομικά της προβλήματα. Αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι πλέον προβλέψιμο: ο Νικολά Σαρκοζί προπορεύεται στον πρώτο γύρο σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις και ο Φρανσουά Ολάντ βρίσκεται αντιμέτωπος με απροσδόκητες απειλές.
Στην αρχή, τα πράγματα ήταν απλά. Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα άλλο από το να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια όλων των κοινωνικών στρωμάτων από την πολιτική του Σαρκοζί. Ο τελευταίος δεν αποκόμισε μεγάλα κέρδη από την πενταετή θητεία του, που οδήγησε σε μια αδύνατη οικονομία, μια αυξανόμενη ανεργία και μια ακατανόητη φορολογική πολιτική. Επιπλέον, το πομπώδες στιλ του αποξένωσε πολλούς ψηφοφόρους. Σε σύγκριση μ' αυτόν, ο Ολάντ θα ήταν ένας «κανονικός πρόεδρος».
Οπως γράφει όμως στην «Γκάρντιαν» η γαλλίδα δημοσιογράφος Κριστίν Οκράν, ο σοσιαλιστής υποψήφιος απειλείται τώρα σε τρία μέτωπα.
Πρώτον, ο Σαρκοζί έχει ξεκινήσει μια επιθετική και οπορτουνιστική εκστρατεία, κλείνοντας το μάτι στην ακροδεξιά, υψώνοντας τη γροθιά κατά των ελίτ και υποσχόμενος κάθε μέρα νέα μέτρα. «Θα τους προκαλέσω ασφυξία!», λέει για τους αντιπάλους του. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουλούζη του επέτρεψαν επιπλέον να εκμεταλλευτεί τους φόβους της γαλλικής κοινωνίας για τον ισλαμικό εξτρεμισμό.
Ο Σαρκοζί θα στραφεί τώρα προς το κέντρο, προς τους ψηφοφόρους εκείνους που έχουν απογοητευτεί από τον αιώνιο υποψήφιό τους, τον Φρανσουά Μπαϊρού, ο οποίος έχει εξαφανιστεί. Ο απερχόμενος πρόεδρος είναι πιο ευέλικτος σ' αυτόν τον τομέα από τον αντίπαλό του, ο οποίος δέχεται μια απροσδόκητα μεγάλη πίεση από τα αριστερά του.
Η πραγματική έκπληξη αυτής της εκστρατείας είναι ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ένας πρώην σοσιαλιστής και πρώην τροτσκιστής, που έχει συμμαχήσει με τα απομεινάρια του κομμουνιστικού κόμματος και οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν στον πρώτο γύρο 15%. Ο Μελανσόν έχει αναβιώσει τη ρομαντική νοσταλγία της παλιάς Αριστεράς: όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς αδικίες, χωρίς παγκοσμιοποίηση, χωρίς Ευρώπη, χωρίς πλούσιους και χωρίς φτωχούς, χωρίς Σαρκοζί, αλλά και χωρίς ένα μελιστάλαχτο σοσιαλιστή.
Ο Μελανσόν όρμησε να καλύψει το κενό, καθώς ο Ολάντ, σε αντίθεση με τον Φρανσουά Μιτεράν το 1981, είναι ένας πραγματιστής σοσιαλδημοκράτης, που αρνείται να υποσχεθεί την ανακατανομή του πλούτου, προτού δημιουργηθεί. Απαντώντας στην πρόκληση, ο σοσιαλιστής υποψήφιος δεσμεύτηκε να αυξήσει τον φόρο στα υψηλά εισοδήματα σε 75%, αλλά ήταν αργά για να ικανοποιηθεί η άκρα Αριστερά. Ακόμη κι αν πείσει τους οπαδούς της τελευταίας να τον ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο, πώς θα μπορέσει να προσελκύσει ταυτοχρόνως και τους κεντρώους ψηφοφόρους;
Αυτό είναι το τρίτο εμπόδιο που αντιμετωπίζει ο Ολάντ στον δρόμο του προς το προεδρικό μέγαρο: η υψηλή αποχή. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι θα είναι διπλάσια από το 2007 και θα φτάσει το 32%. Ανάμεσα σ' έναν υποψήφιο που δεν τους αρέσει και σ' έναν άλλο που δεν τους πείθει, πολλοί είναι εκείνοι που θα επιλέξουν να πάνε εκδρομή, πολύ περισσότερο που ο δεύτερος γύρος θα γίνει την πρώτη Κυριακή των σχολικών διακοπών.
Ο Ολάντ πρέπει να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος, γράφει η γαλλίδα δημοσιογράφος. Αυτός είναι ο λόγος που συναντήθηκε με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώην προεδρική υποψήφια και πρώην σύντροφό του, και ανακοίνωσε τα πρώτα μέτρα που θα λάβει αν εκλεγεί πρόεδρος. Ηταν ένας τρόπος να προλάβει τη δημοσιοποίηση του μανιφέστου του Σαρκοζί, με τη μορφή μιας «επιστολής προς τους Γάλλους». Η τελική φάση της προεδρικής μονομαχίας έχει πλέον ξεκινήσει.
Πηγή: The Guardian, ΑΠΕ-ΜΠΕ
