Η διασπορά σωματιδίων στην ατμόσφαιρα στο πλαίσιο προγραμμάτων γεωμηχανικής, τα οποία κάποιοι προβάλλουν ως τρόπο ανάσχεσης της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, θα μπορούσε να κάνει τον ουρανό... πολύ φωτεινότερο και λευκότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας, υποστηρίζουν Αμερικανοί ερευνητές.
Με τη χρήση υπολογιστικών μοντέλων εκτίμησαν ότι μια μείωση της ηλιοφάνειας κατά 2%, η οποία θα επαρκούσε για να αντισταθμίσει την άνοδο της θερμοκρασίας σε περίπτωση διπλασιασμού των συγκεντρώσεων διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, θα καθιστούσε τον ουρανό 3 έως 5 φορές φωτεινότερο. Ανάλογα με το μέγεθος των σωματιδίων θειικού άλατος, ο ουρανός θα γίνει επίσης λευκότερος κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αν και, σύμφωνα με τους ερευνητές του Ινστιτούτου Κάρνεγκι για την Επιστήμη, θα παραμείνει γαλάζιος, θα έχει πιο ανοιχτή απόχρωση σε σχέση με σήμερα, παρόμοια με αυτήν που βλέπουμε στις πόλεις.
«Αυτά τα αποτελέσματα δίνουν στον κόσμο ακόμη κάτι να σκεφτεί πριν αποφασίσει εάν θέλουμε πραγματικά να ακολουθήσουμε αυτόν το δρόμο», λέει ο συντάκτης της έκθεσης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Geophysical Research Letters Μπεν Κράβιτς. «Παρότι η έρευνά μας δεν εξέτασε τις πιθανές ψυχολογικές συνέπειες αυτών των αλλαγών, είναι σημαντικό να τις μελετήσουμε και αυτές».
Η διασπορά σωματιδίων στην ατμόσφαιρα με σκοπό την αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας από την επιφάνεια της Γης, είναι μόνο μία από τις ιδέες που έχουν διατυπωθεί για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. Οι μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις ψύχουν τον πλανήτη διοχετεύοντας τέτοια σωματίδια στη στρατόσφαιρα, όμως αυτά σταματούν να δρουν μετά από περίπου δύο χρόνια με αποτέλεσμα η θερμοκρασία να ανεβαίνει και πάλι. Η προτεινόμενη τεχνική γεωμηχανικής βασίζεται στη θεωρία ότι εάν τα σωματίδια αναπληρώνονται διαρκώς, τότε ο πλανήτης θα παραμένει ψυχρότερος όπως μετά από μία έκρηξη.
Ο Κράβιτς και η ομάδα του προειδοποιούν ότι η εφαρμογή μιας τέτοιας τεχνικής θα μπορούσε να έχει και σημαντικές περιβαλλοντικές συνέπειες. Μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν, η φωτοσυνθετική δραστηριότητα των φυτών θα επιταχυνόταν με αποτέλεσμα τα φυτά να απορροφούν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα. Από την άλλη, η αποδοτικότητα της ηλιακής ενέργειας θα μειωνόταν καθώς π.χ. τα φωτοβολταϊκά πάνελ θα ήταν εκτεθειμένα σε λιγότερο ηλιακό φως.
