«Καμπανάκι» για τα ψάρια του γλυκού νερού στη Βόρειο Αμερική κρούει το Ινστιτούτο Γεωλογικής Επισκόπησης των Ηνωμένων Πολιτειών (USGS). Σε νέα έκθεσή του, που θα δημοσιευτεί το Σεπτέμβριο στην επιθεώρηση BioScience, προειδοποιεί ότι αφανίζονται με ραγδαίους ρυθμούς, πολύ ταχύτερους σε σχέση με άλλα είδη ψαριών και ζώων.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι από τις αρχές του 20ού αιώνα έως το 2010, τα βορειοαμερικανικά ψάρια του γλυκού νερού αφανίζονταν 877 ταχύτερα σε σχέση με τους ρυθμούς που προκύπτουν από τα δεδομένα απολιθωμάτων. Εκτιμούν ότι έως τα μέσα του αιώνα, οι ήδη ταχείς ρυθμοί ενδέχεται να διπλασιαστούν.
Tα δεδομένα από απολιθώματα καταδεικνύουν ότι ένα είδος ψαριού του γλυκού νερού αφανίζεται κάθε 3 εκατομμύρια χρόνια.
Συγκεκριμένα, τα δεδομένα από απολιθώματα καταδεικνύουν ότι ένα είδος ψαριού του γλυκού νερού αφανίζεται κάθε 3 εκατομμύρια χρόνια. Την περίοδο 1898-2006, στη Βόρειο Αμερική αφανίστηκαν 39 είδη και 18 υπο-είδη. Με βάση τα σημερινά στοιχεία για τα απειλούμενα είδη, οι ερευνητές υπολογίζουν ότι άλλα 53 έως 86 είδη θα έχουν αφανιστεί έως το 2050.
Ο συντάκτης της έκθεσης Νόελ Μπέρκχεντ γράφει ότι μετά από το 1950, οι ρυθμοί των αφανισμών αυξήθηκαν αισθητά. Την περασμένη δεκαετία σταθεροποιήθηκαν, όμως ο αριθμός των ειδών ψαριού που αφανίστηκαν είναι αυξημένος κατά 25% σε σχέση με το 1989. Ο Μπέρκχεντ εξηγεί ότι χρησιμοποίησε μια γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο για να συγκρίνει το ρυθμό αφανισμών στα απολιθώματα με αυτόν των τελευταίων δεκαετιών.
«Η έκθεση δείχνει ότι είναι σημαντικό τα τρέχοντα γεγονότα να μελετώνται στην κλίμακα του γεωλογικού χρόνου, καθώς τα πετρώματα διατηρούν ένα αντικειμενικό αρχείο για το φυσικό χρόνο των διεργασιών, πριν οι ανθρώπινες δραστηριότητες αρχίσουν να μεταβάλλουν το τοπίο, την ατμόσφαιρα, τα ποτάμια και τους ωκεανούς», λέει η διευθύντρια του USGS Μάρσα Μακνάτ.
«Τα ψάρια του γλυκού νερού προσφέρονται για ανάλυση γιατί τα οστά τους εντυπώνονται καλά στα απολιθώματα, ενώ τα περιβάλλοντά τους στις λίμνες και στα ποτάμια παράγουν εξαιρετικές στρωματογραφικές ακολουθίες.»
Σύμφωνα με τον Μπέρκχεντ, από το 1898 έχει αφανιστεί περίπου το 3,2% των ψαριών του γλυκού νερού στη Βόρειο Αμερική. Ο ίδιος αποδίδει το φαινόμενο στην απώλεια των οικοτόπων τους και στην εισαγωγή αλλοχθόνων ειδών, των γνωστών «εισβολέων». Όπως επισημαίνει, η ανακάλυψη άγνωστων έως σήμερα ειδών ή η επανεμφάνιση ειδών που θεωρούνταν αφανισμένα, δεν αρκεί για να αλλάξει το πεπρωμένο των ψαριών του γλυκού νερού.
