Όταν μιλάμε για μέσα αποθήκευσης δεδομένων, το μυαλό όλων πάει, όπως είναι φυσικό, σε σκληρούς δίσκους και ψηφιακή τεχνολογία γενικότερα. Ωστόσο, ίσως τελικά το μέλλον να διαφέρει, στρεφόμενο όχι προς την τεχνολογική πρόοδο, αλλά τη βιολογία και τη γενετική επιστήμη για να ικανοποιήσει τις αυριανές ανάγκες αποθήκευσης τεράστιων όγκων δεδομένων.
Τριμελής ομάδα του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζωρτζ Τσερτς, επέδειξε τη δυνατότητα αποθήκευσης δεδομένων στον «κώδικα της ζωής»: το DNA. Καθώς η κωδικοποίηση/ αποκωδικοποίηση DNA εξελίσσεται σε μία όλο και λιγότερο δαπανηρή διαδικασία (γίνονται πλέον διαθέσιμοι φορητοί αποκωδικοποιητές DNA χειρός), γίνονται ολοένα και πιο αντιληπτές οι τεράστιες δυνατότητες του δεοξυριβονουκλεϊκού οξέος (DNA) στο να αποθηκεύει πληροφορίες. Ένα γραμμάριο DNA υπολογίζεται πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποθήκευση 455 δισεκατομμυρίων gigabytes δεδομένων, «εξαφανίζοντας» πραγματικά οποιαδήποτε παρούσα «πρόταση» συμβατικών μέσων αποθήκευσης. Επίσης, η αποθήκευση των πληροφοριών γίνεται σε τρεις διαστάσεις, εν αντιθέσει με τα συμβατικά μέσα αποθήκευσης, που περιορίζονται σε δύο.
Ωστόσο, είναι ακόμα μεγάλη η απόσταση από την πρακτική και ευρεία χρήση του DNA ως αποθηκευτικού μέσου: η ομάδα του Χάρβαρντ αποθήκευσε απλώς ένα βιβλίο 53.000 λέξεων με 11 εικόνες και ένα πρόγραμμα υπολογιστή, διαδικασία που πήρε μερικές ημέρες. Οι ερευνητές μετέτρεψαν το βιβλίο σε HTML, με ένα μικρό τμήμα JavaScript. Τα δεδομένα στη συνέχεια «μεταφράστηκαν» στην αλληλουχία DNA σε 96 κομμάτια. Για να εξαχθούν τα δεδομένα μετά την εισαγωγή τους, χρησιμοποιήθηκαν κανονικές διαδικασίες αποκωδικοποίησης DNA.
Παρά το γεγονός ότι η παρούσα τεχνολογία καθιστά τις διαδικασίες χρονοβόρες σε σχέση με, λ.χ, την εγγραφή και την αναπαραγωγή ενός DVD, η πρόοδος στο χώρο είναι γρήγορη, και τα πλεονεκτήματα τεράστια, ένα εκ των οποίων είναι το ότι το DNA μπορεί να κρατά ασφαλή τα αποθηκευμένα δεδομένα για χρονικά διάστημα χιλιάδων ετών- χαρακτηριστικό το οποίο θα μπορούσε να καταστήσει το DNA ιδανικό μέσον αποθήκευσης για κρατικά αρχεία και αρχεία βιβλιοθηκών και επιστημονικής έρευνας, ακόμη και αν δεν «δει» ποτέ ευρεία χρήση σε καταναλωτικές συσκευές. Ένα από τα «προβλήματα» τα οποία παρουσιάζονται στη χρήση του DNA ως αποθηκευτικού μέσου είναι το ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα γραφής πάνω σε ήδη υπάρχοντα δεδομένα, ωστόσο θεωρείται αμελητέο, καθώς ο αποθηκευτικός χώρος είναι ήδη τεράστιος.
