Οι Γάλλοι το διαπιστώνουν συνεχώς: ζουν σε μια περίεργη χώρα. Μια χώρα που υπερηφανεύεται ότι γέννησε τον Καρτέσιο και τον Διαφωτισμό, ότι είναι η πατρίδα του ορθού λόγου, και άρα της σοφίας, και παρά ταύτα δεν περνά μια εβδομάδα χωρίς να ζήσει ένα ψυχόδραμα. Η παραμικρή αντιπαράθεση γίνεται κρατική υπόθεση.

Ετσι συνέβη και με τη φορολογική εξορία του Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Ηταν αφελής όποιος πίστευε, πριν από μια εβδομάδα, ότι μερικές λέξεις θα ήταν αρκετές για να κατακεραυνωθεί ένας ιδιόρρυθμος ηθοποιός, που μετρά τα ευρώ του σαν να είναι εισιτήρια του κινηματογράφου. Ανταλλάχθηκαν σκληρά λόγια και η ιστορία αυτή μετατράπηκε σε εθνικό δράμα. Με τον πρωθυπουργό επικεφαλής, όλοι συνέβαλαν ώστε να μεταμορφωθεί ο μέγας «Ζεζέ» σε βασιλιά των φοροφυγάδων, που αδιαφορεί για τους άλλους και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τη στοιχειώδη εθνική αλληλεγγύη.

Το ίδιο συνέβη και με τον «γάμο για όλους». Τριάντα χρόνια μετά την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, δεκατρία μετά τη νόμιμη αναγνώριση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών με το pacs, ο γάμος των ομοφυλοφίλων είναι μια μεταρρύθμιση που θα έπρεπε να τυγχάνει μιας σχετικής συναίνεσης. Τα ήθη και οι νοοτροπίες έχουν εξελιχθεί, οι νόμοι που ισχύουν σε άλλες χώρες δίνουν το παράδειγμα και η δημοκρατική λογική εγγυάται την ισότητα των δικαιωμάτων ανάμεσα στα ετεροφυλόφιλα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Αντί γι'αυτό, σημειώνει ο Ζεράρ Κουρτουά στη Μοντ, ξέσπασε μια μάχη. Λες και δέχονταν επίθεση τα ίδια τα θεμέλια της οικογένειας...

Οι άνθρωποι που αντιδρούν στη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων ξεχνούν ότι είχαν αναγγείλει το τέλος του κόσμου όταν θεσπίστηκε το pacs, ενώ σήμερα εξαίρουν τα πλεονεκτήματά του. Αδιαφορούν επίσης για την απαξίωση του θεσμού του γάμου: μόνο το 44% των ζευγαριών στη Γαλλία είναι σήμερα παντρεμένα.

Είναι αλήθεια ότι ο αρχηγός του Κράτους βοήθησε αυτό το στρατόπεδο με τις παλινωδίες του. Τη μία ημέρα υποστήριζε το δικαίωμα των δημάρχων να έχουν την άποψή τους και την επομένη ανακαλούσε. Αλλοτε απέκλειε την τεχνητή γονιμοποίηση για τα ζευγάρια των γυναικών και άλλοτε παρέπεμπε το θέμα στο κοινοβούλιο.

Τις ίδιες παλινωδίες επέδειξε και στην υπόθεση του εργοστασίου της ArcelorMittal στη Φλοράνζ, κι ας είχε το παράδειγμα προς αποφυγήν του Νικολά Σαρκοζί στο γειτονικό εργοστάσιο της Γκαντράνζ. Δεν σκέφτηκε ο Φρανσουά Ολάντ ότι δεν μπορεί να παίζει με ισχυρά σύμβολα, όπως είναι η αποβιομηχάνιση της Γαλλίας ή ο ρόλος του Κράτους. Επαιξε κι έχασε. Οι 630 εργαζόμενοι στη Φλοράνζ μπορεί προς το παρόν να σώζονται, αλλά το κύρος της κυβέρνησης υπέστη ένα βαρύ πλήγμα. Υποστηρίζοντας όλες τις πλευρές, και τον υπουργό Ανάπτυξης που μιλούσε για εθνικοποιήσεις και τον πρωθυπουργό που τον αποδοκίμαζε, ο γάλλος πρόεδρος λησμόνησε να ασκήσει τη βασική του λειτουργία: να μεσολαβεί για την επίλυση των προβλημάτων.

Ο Ολάντ πληρώνει τώρα το τίμημα, και το τίμημα είναι βαρύ. Το πληρώνει τόσο στις δημοσκοπήσεις όσο και στις κάλπες: παρά τις εσωκομματικές της έριδες, η Δεξιά κέρδισε και τις τρεις μερικές εκλογικές αναμετρήσεις στο Herault, το Hauts-de-Seine και το Val-de-Marne. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η δημοτικότητα του προέδρου παρουσιάζει πτώση κατά τρεις με έξι μονάδες μέσα σε ένα μήνα και του πρωθυπουργού κατά πέντε με έξι μονάδες. Η υποχώρηση είναι καθαρή στους εργάτες, όπου μόνο το ένα τρίτο εκφράζει θετική άποψη για τον πρόεδρο.

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν εκπλήσσουν. Μόλις πριν από ένα μήνα, ο Ολάντ είχε θέσει τρεις στόχους για τη θητεία του: δημοσιονομική πειθαρχία, σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Οι δισταγμοί του στην υπόθεση Φλοράνζ, και δευτερευόντως στη μεταρρύθμιση του γάμου, έσπειραν αμφιβολίες στην κοινωνία, πολύ περισσότερο μάλιστα που η ανεργία αυξάνεται και η ύφεση είναι προ των πυλών. Τα Χριστούγεννα ίσως του δώσουν μια ευκαιρία να ανακάμψει.

Πηγή: Le Monde, AΠΕ-ΜΠΕ