Μια πολύτιμη βάση δεδομένων της μόλυνσης υδραργύρου δημιούργησαν Αμερικανοί επιστήμονες χρησιμοποιώντας, αποκλειστικά, φτερά από σπάνια θαλασσοπούλια. Από συλλογές μουσείων, πήραν περισσότερα από 50 φτερά άλμπατρος του είδους Phoebastria nigripes, ηλικίας έως και 120 ετών!

Ταξινομώντας τα με σειρά παλαιότητας, επιβεβαίωσαν ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, τα επίπεδα του τοξικού μεθυλικού υδραργύρου στην ατμόσφαιρα έχουν αυξηθεί κατά πολύ, κάτι που «σε γενικές γραμμές συμφωνεί με την ιστορική - σε παγκόσμιο επίπεδο- και την πρόσφατη -σε περιφερειακό επίπεδο- αύξηση των εκπομπών υδραργύρου που προέρχονται από τους ανθρώπους», όπως σημειώνουν οι επιστήμονες του Χάρβαρντ.

Περίπου η μισή ποσότητα υδραργύρου στην ατμόσφαιρα προέρχεται από φυσικές πηγές, όπως τα ηφαίστεια. Η άλλη μισή προέρχεται κυρίως από την καύση ορυκτών καυσίμων. Στους ανθρώπους, ο υδράργυρος μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο νευρικό σύστημα. Κύρια πηγή - χαμηλής- έκθεσης του ανθρώπου σε αυτόν αποτελούν μεγάλα ψάρια όπως ο τόνος ή ο ξιφίας, η κατανάλωση των οποίων δεν συνιστάται κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης.

«Η χρήση αυτών των φτερών από ιστορικά πτηνά αντιπροσωπεύει κατά κάποιον τρόπο τη μνήμη του ωκεανού», λέει ο Μάικλ Μπανκ από το Τμήμα Περιβαλλοντικής Υγείας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ, ένας εκ των συντακτών της έκθεσης. «Τα ευρήματά μας λειτουργούν ως παράθυρο στις συνθήκες που επικρατούσαν παλαιότερα, αλλά και σε αυτές που επικρατούν σήμερα στον Ειρηνικό Ωκεανό - μια από τις βασικές πηγές ψαριών για τον ανθρώπινο πληθυσμό».

Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις ανιχνεύθηκαν σε φτερά από άλμπατρος από το 1990 και έπειτα, περίοδος που συμπίπτει με την αύξηση της ρύπανσης λόγω της ασιατικής παραγωγής εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, στον Ειρηνικό. Ενδεικτικά, η μόλυνση υδραργύρου από την Ασία σχεδόν διπλασιάστηκε από τους 700 τόνους, το 1990, στους 1.290 τόνους, το 2005. Πάνω από το 50% της ποσότητας αυτής προέρχεται από την Κίνα.

Κατά τους ερευνητές, τα αυξημένα επίπεδα υδραργύρου στα φτερά τους, ενδέχεται να συνδέονται με τη συρρίκνωση, τα τελευταία χρόνια, του πληθυσμού των άλμπατρος, τα οποία πλέον συγκαταλέγονται στα απειλούμενα είδη. Κύρια απειλή πάντως θεωρείται το ψάρεμα με παραγάδι καθώς τα δολώματα, εκτός από ψάρια, προσελκύουν και θαλασσοπούλια και θαλάσσιες χελώνες.