Η μοναξιά - σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα- μπορεί να είναι το ίδιο επιζήμια όσο το κάπνισμα ή η παχυσαρκία, καθώς μπορεί να κάνει κάποιον δυστυχισμένο και να βλάψει παράλληλα τη σωματική και νοητική του υγεία.
Η έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγο, υπό τον καθηγητή ψυχολογίας John Cacioppo, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Journal of Cognitive Neuroscience" δείχνει ότι η κοινωνική απομόνωση επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, η μοναξιά «υποσκάπτει» την υγεία και μπορεί να προκαλέσει την ίδια ζημιά με το κάπνισμα. Το αίσθημα κοινωνικής απόρριψης ή απομόνωσης αυξάνει την πίεση του αίματος, το επίπεδο του άγχους (η μοναξιά αυξάνει την ορμόνη του στρες κορτιζόλη), εξασθενεί το ανοσοποιητικό σύστημα και αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης Αλτσχάιμερ, κατάθλιψης και αϋπνίας. Από την άλλη, μειώνει το επίπεδο της θέλησης και επιμονής, επηρεάζοντας έτσι αρνητικά την ικανότητα κάποιου να ακολουθεί ένα υγιεινό στιλ ζωής.
Η μοναξιά, κατά τον Cacioppo, μειώνει γενικά τον έλεγχο που ασκεί κάποιος στη ζωή του και αυτό επηρεάζει αρνητικά την υγεία του. Σύμφωνα με τον ερευνητή, η κοινωνικότητα έχει εξελικτικές ρίζες. Όπως ο φυσικός πόνος λειτουργεί ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς από τον πάσχοντα, έτσι και και η μοναξιά (κοινωνική απομόνωση), σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, αναπτύχθηκε εξελικτικά ως σήμα για αλλαγή συμπεριφοράς, ώστε να αποκατασταθούν οι κοινωνικοί δεσμοί.
Ο Cacioppo, μαζί με τον καθηγητή ψυχολογίας και ψυχιατρικής Jean Decety, υποστηρίζουν μία νέα προσέγγιση της ψυχολογίας, καθώς και της λεγόμενης «κοινωνικής νευροεπιστήμης». Οι δύο επιστήμονες υποστηρίζουν πως «η επιστήμη του 21ου αιώνα μπορεί και πρέπει να γίνει όχι μόνο η επιστήμη της φανερής συμπεριφοράς ή η επιστήμη του νου, αλλά επίσης η επιστήμη του εγκεφάλου».
Το νέο επιστημονικό ρεύμα, μελετώντας τους εγκεφαλικούς μηχανισμούς και τα κυκλώματα των κυττάρων του εγκεφάλου (νευρώνων), προσπαθεί να βασίσει σε νευρωνικές βάσεις τις ψυχολογικές λειτουργίες, θεωρώντας ότι αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του έργου του Κάρολου Δαρβίνου, που θεωρούσε τον εγκέφαλο προϊόν της εξέλιξης και ότι η ψυχολογία συνεπώς πρέπει να έχει ως θεμέλιο τον εγκέφαλο.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
