Την ουσιαστική συνεισφορά του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έρχονται να αποδείξουν πρόσφατες έρευνες, οι οποίες εντοπίζουν διαφορές στη βιοχημική σύσταση του εγκεφάλου μεταξύ των παιδιών που μεγαλώνουν με τους δύο γονείς ή μόνο με τη μητέρα.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι η απουσία του πατέρα από την οικογένεια έχει αποτέλεσμα τα κορίτσια να μπαίνουν γρηγορότερα στην εφηβεία και να αφυπνίζονται σεξουαλικά σε μικρότερη ηλικία με αποτέλεσμα συχνά με μένουν έγκυες σε εφηβική ηλικία. Ταυτόχρονα, τα αγόρια που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα έχει αποδειχθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και είναι πιο διστακτικά στη σύναψη ερωτικών σχέσεων.

Για τη μελέτη των βιοχημικών διαφορών μεταξύ των παιδιών, η Γκαμπριέλα Γκόμπι από το McGill University Health Centre του Μόντρεαλ μελέτησε με τους συνεργάτες της τα ποντίκια California, τα οποία είναι μονογαμικά και μεγαλώνουν μαζί με το σύντροφό τους τα παιδιά, όπως και οι άνθρωποι.

Τα κύτταρα των μικρών ποντικιών που μεγάλωναν χωρίς πατέρα είχαν αμβλυμμένη ανταπόκριση στην οξυτοκίνη, μια ορμόνη που συνήθως εκκρίνεται κατά την κοινωνική συναναστροφή και τη σύναψη των διαπροσωπικών σχέσεων. Επίσης, έδειξαν μικρότερο ενδιαφέρον για το αντίθετο φύλο.

Για τις βιοχημικές διαφορές του εγκεφάλου των παιδιών με ή χωρίς πατέρα δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία, παρότι έχουν διαπιστωθεί βιοχημικές μεταβολές στους άνδρες που γίνονται πατέρες, οι οποίες επηρεάζουν ουσιαστικά τη συμπεριφορά τους.

Η Ρουθ Φέλμπαν από το Bar-Ilan University στο Ισραήλ, η οποία επισκέφθηκε 80 ζευγάρια αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού τους και μετά από έξι μήνες, διαπίστωσε ότι η μετάβαση στην ιδιότητα του γονιού σχετίζεται με την αυξημένη έκκριση οξυτοκίνης, όχι μόνο στις μητέρες, αλλά και στους πατέρες.

Τα επίπεδα της οξυτοκίνης στους γονείς έχουν διαφορετική επίδραση σε κάθε φύλο, έδειξε η μελέτη της Φέλμπαν. Οι μητέρες με αυξημένα επίπεδα της ορμόνης κοιτούσαν περισσότερο το παιδί τους, το χάιδευαν και του μιλούσαν με τραγουδιστή φωνή. Οι πατέρες με υψηλά επίπεδα οξυτοκίνης έπαιζαν περισσότερη ώρα με το παιδί τους, το οποίο φαίνεται πως δένεται περισσότερο με τον πατέρα που έχει αυξημένα επίπεδα οξυτοκίνης σε σύγκριση με εκείνον με χαμηλότερα επίπεδα της ορμόνης.

«Οι πατέρες και οι μητέρες συμβάλλουν με έναν πολύ συγκεκριμένο και διαφορετικό τρόπο» στην ανατροφή των παιδιών και τη συναισθηματική τους ανάπτυξη, υποστηρίζει η Φέλντμαν, η οποία παρουσίασε τα αποτελέσματα της έρευνάς της στη διάρκεια συνεδρίου της Society for Research in Child Development τον Απρίλιο στο Ντένβερ του Κολοράντο. Η Φέλντμαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι πατέρες είναι «βιολογικά προγραμματισμένοι» να βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών.

Πηγή: NewScientist